Alle begin is…

Omdat personal trainer Claudia de opdracht heeft om voor mij het sporten ‘leuk’ te maken, komt ze op het lumineuze idee om me te laten boksen. Nou ja, stel je er niet teveel van voor: ik maak een vuist en mep zo hard mogelijk tegen haar opgeheven handen aan.

 

Tot mijn verbazing moet ik enorm lachen en vind ik het heerlijk om zo hard te (mogen) meppen. Blijkbaar zit er een berg aan opgekropte energie in mij, die er nu uit komt. Claudia doet verschillende combinaties voor, die ik vervolgens op haar ga uitleven. Helemaal geweldig! De keren daarna ga ik telkens meer boksen. Totdat mijn armen ineens niet meer willen bewegen. Tenniselleboog links en rechts. Moet ik weer hebben. Wat nu?

Een alternatief: kickboksen! Jawel. Ook leuk, maar lang zo leuk niet als boksen. Fietsen dan. Jawel. Ook leuk, maar lang zo enerverend niet als boksen. Dan maar lopen. Lopen?

Lopen. Een paar van mijn collega’s op kantoor doen het en vertellen er enthousiast over. Maar, lopen… dat is toch geen sport zeker. Wat is daar de lol nou van? Van die dunne slierten die op het heetst van de dag langs de weg rennen in zo’n waaishort en flubbelhempje (lees: functionele hardloopkleding) lurkend aan een flesje met ‘sportdrank’. Of weet je nog, die marathonloopster die zwalkend over de finish kwam (Gabriela Anderson-Schiess, 1984, als de dag van gisteren). Van dat soort dus. Nou vooruit, laat ik het maar proberen dan.

Ik doe een enorme investering en koop een paar echte hardloopschoenen. Dat moet voor je knieën, zeggen ze. En dan beginnen we, 1 minuut lopen, 2 minuten wandelen, 1 minuut lopen, 2 minuten wandelen en dat 6 keer.

Na de eerste minuut hijg ik als een paard met astma. Na de derde minuut is mijn hoofd zo rood als een kreeft. Na de zesde minuut zweet ik als een otter. Twee minuten later (uitlopen!) heb ik praatjes voor tien. “Dit kun je toch geen lopen noemen? Als we dit doen, wil ik het wel graag écht doen!” Laat maar zien dan, zegt Claudia. Ik ga er met m’n armen zwaaiend en hele grote passen snel vandoor. Ha, nu lijkt het tenminste ergens op… wel 7 hele passen verder heb ik geen sprietje lucht meer. Hiiiiiiiijg, hijjjjjjjjjg, hijg, nou, hijg, ja, hijg, zeg, hijg, wat, hijg, is, hijg, dit, hijg, nou, hijg, onzin dat ik dit niet kan. Een normaal mens moet toch zeker een stukje kunnen hardlopen als het zo uitkomt!