Overstap naar barefoot running

In mei 2010 ben ik begonnen met de overstap van ‘gewone’ hardloopschoenen naar ‘minimale’ hardloopschoenen.

 

Het begin

Aanleiding is het artikel in Run2Day Magazine#2/2010 over ‘natural running’ met een foto van de Vibram Five Fingers. De logica van de barefoot running filosofie en het ongewone uiterlijk van de Vibrams maakt mij zó enthousiast dat ik direct een paar van die ‘teentjes’ moet hebben. Snel naar de buitensportwinkel om een paar te passen en dan via de Vibram Five Fingers website bestellen in het model van mijn keuze. Het grote wachten begint.

In de tussentijd loop ik alvast een keer 10 minuten op blote voeten over het strand. Leuk! Na drie weken, het is eind april, worden ze bezorgd: mijn groengrijze KSO’s. KSO staat voor ‘keep stuff out’, een bewuste keuze voor dit model omdat ik veel in, en vooral dóór het bos loop en dan niet telkens wil stoppen om takjes, blaadjes of beestjes uit mijn schoenen te schudden.

Bij het uitpakken valt er een papiertje uit de doos met daarop een waarschuwing: “Let op! Dit is geen schoen om direct lange afstanden mee te rennen! Het is essentieel je kuiten en achillespezen te laten wennen aan deze nieuwe manier van hardlopen. Download de beginners guide en lees de tips!”

Poging 1

Na wat gewurm om ze aan m´n voeten te krijgen (het aantrekken is even oefenen) sla ik de waarschuwing in de wind en ga ik – eigenwijze loper die ik ben – direct een half uur door het bos crossen. Het voelt héérlijk vrij en licht als een veertje. Ik vlieg over de rulle oneffen ondergrond van het ruiterpad. Korte passen, heel wendbaar, en vooral snel. Joepie, wat een feest!

Die eigenwijsheid blijft niet zonder gevolgen. De daaropvolgende dagen blijken mijn kuitspieren zó geschrokken te zijn dat ze zich hebben samengetrokken tot bundels die bij de minste of geringste beweging allemaal tegelijk ‘boiiiiing’ gaan. Mij de trap af zien lopen is een zielige – en tegelijkertijd hilarische – vertoning. In een poging mijn kuitspieren enigszins te ontlasten, draag ik overdag schoenen met een forse hak. Fout, want bij de eerstvolgende keer dat ik op de Vibrams loop schieten mijn spieren acuut wéér in de stress, en een halve week later nóg een keer. Zo moet ik me dan toch gewonnen geven en “[mijn] spieren laten wennen aan deze nieuwe manier van hardlopen.”

Poging 2

Overdag draag ik nu zoveel mogelijk laaggehakte schoenen. Thuis loop ik op blote voeten of sloffen (doe ik altijd al). Tweemaal daags doe ik extra rekoefeningen voor de lange kuitspier (gastrocnemius) de korte kuitspier (soleus) en de peesplaat (fasciitis plantaris ligt op de loer). Trainen doe ik de ene keer op mijn reguliere loopschoenen (Brooks), de andere keren op mijn lagere schoenen (Inov-8). Bij elke training mag ik van mezelf alleen de laatste 10 minuten stukjes intervallen – niet op het ruiterpad! – op de Vibrams. Die stukjes bouw ik langzaam uit naar 15 minuten en zo verder. Het is een stuk minder spectaculair, maar… wel beter verteerbaar voor mijn spieren en pezen. De eerste weken voel ik de dagen erna telkens nog forse spierpijn.

Resultaat

Op de eerste zaterdag in juli besluit ik dat het genoeg is geweest. Ik train op mijn Vibrams. Vanwege de hitte in een rustig tempo met hier en daar enkele minuten wandelen, maar toch… anderhalf uur uit en thuis. Onderweg is er geen ene pees of spier die protesteert. De dagen erna geen sprietje pijn, ongelovig test ik mijn kuiten door nog eens goed te buigen en te strekken. Is het echt waar? Ja hoor, niets aan de hand. Het voelt alsof ik geslaagd ben voor een examen.

Conclusie

De rustige opbouw, het extra rekken en strekken, de afwisseling van schoenen en niet te vergeten mijn oefeningen in geduld zijn niet voor niets geweest. De komende weken en maanden ga ik op dezelfde weg door. De toekomst zal leren of ik mijn Vibrams zal blijven gebruiken als aanvulling op mijn reguliere lopen, of dat ik een complete overstap maak naar ‘barefoot running’.

Eén ding is zeker: hardlopen is er met de Vibram Five Fingers nóg leuker op geworden.