Asfalt-bos-asfalt

Zondag 10 oktober 2010 is vanwege de cijfercombinatie 10 10 10 een dag waarop mensen zich geroepen voelen om allerlei activiteiten te organiseren, waaronder natuurlijk ook veel loopwedstrijden nationaal en internationaal. Terwijl collega’s naar Parijs zijn afgereisd om mee te doen met de 20 kilomètre de Paris , is mijn keus gevallen op de 10 kilometer van de Hoge Veluweloop . Doorslaggevend is de omgeving, ik houd enorm van (lopen in) het bos. En dan ook nog in de vroege herfst, kan niet mooier.

Ik heb er een heel weekend voor uitgetrokken en ben al op zaterdagmiddag op plaats van bestemming. Met de fiets eropuit voor een parcoursverkenning. Zoals gewoonlijk klopt er na de eerste meters al niets meer van de plattegrond. Dan maar een min of meer vergelijkbare route volgen vanaf de bewegwijzeringsborden die heel attent geplaatst zijn voor toeristen als ik. Ook geen sinecure, kan ik je wel vertellen. Bestaat er zoiets als kaartlexie? Dan heb ik dat. Na het eerste ‘knooppunt’ valt ook aan de bewegwijzeringsborden geen draad meer vast te knopen. Ik zie wel waar ik uitkom. Mooi bos wel.

Vier, ja vier(!) uur later en in beginnende schemer trap ik met mijn laatste krachten de weg naar het hotelletje op. Onderweg heb ik ongeveer iedere boom en iedere paddestoel gezien. Denk maar niet dat er in dat sprookjesbos op elke hoek een theehuisje is met geglazuurde gebakjes en zo. Half uitgedroogd en met slappe benen – morgen moet ik lopen, ojee dat wordt niks – plof ik neer op het terras en doe ik me tegoed aan thee en appeltaart. Handig gedaan Anne, heel handig.

Na een nacht goed slapen, een ontbijt met dubbele kop koffie en een uitgebreide routebeschrijving fiets ik naar het Jachthuis Sint Hubertus waar de startlocatie is.

Het is prachtig zonnig weer. Op het grote grasveld achter het jachthuis zijn kraampjes en dixie toiletten en tenten en activiteiten voor kinderen en er is eten en drinken volop. Supporters zitten en liggen zonnebadend in het gras aan de vijver. Na het omkleden kan ik mijn spullen beveiligd in bewaring geven. Er zijn masseurs beschikbaar voor na het lopen. Goed geregeld allemaal.

Al warmlopend heb ik tijd om na te denken over een strategie. Beetje groot woord misschien, zeg maar ‘aanpak’. Factoren zijn: onbekendheid met het parcours, onbekendheid met de afstand (dit is pas mijn tweede 10), het warme weer van volgens mij een graad of 13, mijn beperkte conditie waarbij een recente kneuzing van een van de tenen van mijn linkervoet meespeelt, en natuurlijk mijn schoenen. De five fingers zijn het geworden vandaag. Mijn streven is een tijd onder 1.08.

Het is 12.00 uur en we gaan van start. Met mij in de achterhoede als altijd. We beginnen op een asfaltweg. Ik hoop dat we daar snel van afstappen en dan verder in het bos zullen lopen. Kalm aan beginnen en pas voorbij de vijf kilometer versnellen, dat is mijn voornemen. Het gaat voorspoedig, maar wanneer gaan we het bos in? Waar mogelijk zoek ik de zachtere ondergrond van de bermen op, maar die zijn zo vreselijk diep omgeploegd. Ik zak er tot diep over de enkels in weg. Kost teveel energie.

De weg is flink bochtig en de bomen zijn hoog. Dat maakt gelukkig dat we niet alleen maar in de volle zon lopen. Ergens na vijf kilometer voel ik dan eindelijk grond onder mijn voeten: een bospad. Joepie! Automatisch worden mijn passen korter en sneller. Mijn hersens schieten wakker. Dit is de Hoge Veluwe zoals ‘ie bedoeld is. Waar andere lopers onwennig langzamer gaan lopen, ga ik juist versnellen omdat ik me in mijn element voel. Drie minuten. Zo plotseling als het er was, is het weer weg. Het asfalt is terug. Getver. Nog een paar kilometer kan ik er op teren, maar dan zakt mijn motivatie in. Nog net op tijd haak ik aan bij een van de lopers en ik gebruik hem om over deze dip heen te komen. Pauze. Met nog twee kilometer te gaan, besluit ik een serieuze poging te doen. Kom op nu, anders kom je nooit onder je streeftijd. Precies op dit gedeelte is het parcours nogal heuvelachtig en in de volle zon. Er moet gewerkt worden. Mijn ogen mikken op de rug van een loper ver voor me. Vasthouden. Lopen. Blijven lopen. Niet loslaten.

Langzaam maar zeker komt de rug dichterbij. Voetje voor voetje. Oeps! Bijna struikel ik. Precies de reden waarom ik niet graag op asfalt loop. Het is te gelijkmatig, te egaal, te saai. Daardoor verslapt mijn concentratie en til ik mijn voeten niet goed op. Ik spreek mezelf toe “denk aan je tenen, Anne, zorg dat je niet weer geblesseerd raakt”. Nog een heuvel en een bocht en dan hoor ik de muziek door de luidsprekers. Een heel korte versnelling nog – een sprint kan ik het niet noemen – en het zit erop.

Plaats: 353^e van 401. Tijd: 1.07.57. Resultaat: tevreden met tijd, teleurgesteld over parcours.