Hup! (deel 2)

vervolg Beach Challenge…

Parc-fermée is een begrip dat ik niet ken. Het blijkt de wisselzone te zijn voor de overgang van het zwemmen naar fietsen en van het fietsen naar het lopen. Daar posteer ik me in afwachting van de aankomst van Tom die ondertussen al gezwommen heeft (hoge golven!) en nu op de fiets richting Ter Heijde zit. Het waait als een gek. Gelukkig hoeft hij maar 1 rondje. Heen is superzwaar maar terug heeft ‘ie wind mee. Om dat verschil een beetje op te heffen heeft de organisatie met een wrang gevoel voor humor een stukje Puinduinen in het parcours gestopt. Met de fiets op de nek, trap op, trap af, trap op, trap af. Slopend.

Ook team O’RunDaarZ is aan het fietsen. En omdat zij de lasten verdelen (estafette-race heeft drie deelnemers) moet hun fietser twee rondes afleggen. De andere teamleden tref ik bij de wisselzone. Ze zijn verbaasd en blij verrast als ze mij met m’n spandoek zien. Vanwege de taalhindernis blijft de uitwisseling vrij eenvoudig. Hé jij was ook bij de Ekiden!? Ja, dat weet ik nog goed. Leuk was dat. De in wetsuit verpakte zwemmer vertelt dat hij zo ongeveer de halve Noordzee heeft ingeslikt, en dat het erg spannend was. Al helemaal omdat hij zelden zwemt. Ik beloof hun derde teamlid, de loopster dat ze me straks langs het parcours zal vinden waar ik haar zal aanmoedigen. O ja, een vraag nog: wat betekent O’RunDaarZ? Het antwoord is… verklap ik lekker niet.

Ondertussen komen er telkens fietsers binnen. Onduidelijk is tot welke categorie ze horen. Alles lijkt door elkaar gehusseld te zijn. Aan de hand van de startnummers zou het te herleiden moeten zijn, maar die informatie heb ik niet. Het is zaak om goed te kijken. Is dat een bekend gezicht? Nee. Die dan? Ook niet. Alle fietsers lijken op elkaar. Hoe laat is het?

Aan de gezichten van de fietsers is goed af te lezen hoe zwaar het is. Ogen geknepen tot spleetjes. Overdekt met een dun laagje strandzand, zweet en zout. Hun lippen droog en gebarsten. Ze duwen hun fietsen door het zand tot in het parc-fermée. Daar is het zaak om snel van schoenen te wisselen om er aan de andere kant uit te rennen omhoog naar de boulevard. Naast iedere fiets staat een afwasteiltje gevuld met water zodat ze in ieder geval het zand van hun voeten kunnen spoelen. Sommigen gooien het water daarna over hun hoofd in een poging om af te koelen.

Die dan? Ja. Kom op, Tom, hou vol. Je doet het hartstikke goed! Van zijn fiets stortend sleurt hij mij bijna mee in een val. Ik kan hem nog net overeind houden. Wijzend naar het parc-fermée: dààr moet je naar toe om te wisselen. Fiets parkeren. Schoenen uit. Voeten wassen. Loopschoenen aan. Water over het hoofd kieperen. Daar gaat ‘ie weer. Hoe hij en die andere mannen én vrouwen het voorelkaar krijgen is me een raadsel. Kanjers zijn het. Stuk voor stuk.

De loopafstand voor de korte triathlon is vijf kilometer. Om onderweg nog te kunnen aanmoedigen moet ik nu snel naar boven en een plekje zoeken langs de route. Achterom kijkend zie ik nog net de O’RunDaarZ fietser arriveren. Mooi zo.

Rennen nu naar het kruispunt in de duinen. Au, au, au, protesteren mijn beenspieren. (Kom op, niet miepen.) De vriendelijke vrijwilliger staat er nog steeds. We maken een praatje en moedigen samen de passerende triathlonners aan. Hup Tom!

Na een tijdje, het is inmiddels flink aan het schemeren, zie ik het laatste teamlid van O’RunDaarZ verschijnen. Ganbatte! Ganbatte! Met een grote lach rent ze voorbij. Zij moet nog een ronde, maar ik houd het voor gezien. Honger, dorst en vermoeidheid hebben toegeslagen. Nog een goed halfuur fietsen eer ik thuis ben. Douchen en naar bed.

Plaats: DNF. Tijd: 37,32 (1 ronde). Resultaat: een enerverende dag

P.S. In antwoord op de oorspronkelijke vraag of ik me al heb ingeschreven voor editie 2011: nog niet, ik denk er over na.