Zeg maar dag Schoorl (deel 2)

Op de Oorsprongweg en de eerste drie, vier kilometer is het druk. Er wordt ontzettend veel teruggevallen en ingehaald en elke loper zoekt naar de vrije ruimte die er niet is. Niet iedereen gaat er op een even vriendelijke, sociale, geduldige of ervaren wijze mee om. (Lopers. Het zijn net mensen.) Waar in het autoverkeer de linkerbaan voorbehouden is voor snelverkeer, lijkt deze wetenschap in het loopverkeer spontaan vergeten te zijn. Voor snelle gasten is het behoorlijk lastig vooruitkomen. Wat doet zo’n snelle Jelle of Jeltje dan? Die zoekt een uitweg. Links én rechts halen ze de tragere weggebruikers in. Dit gedrag brengt nieuwe ergernissen met zich mee. Er wordt op hakken getrapt, afgesneden en ik hoor praten over elleboogstoten die zouden zijn uitgedeeld. Het beetje wedstrijdervaring dat ik heb, maakt dat ik er mijn eigen weg in weet te vinden. Helemaal ter rechterzijde welteverstaan. Eenmaal linksaf en dan rechtsaf het dorp uit lost dit fileprobleem zich snel op. Het veld dunt uit en eenieder kan lopen zoals hij/zij wenst. Mijn wens is dat ik ontspan.

Vooraf had ik mezelf bedacht dat ik niet op een tijd ga lopen, maar uitsluitend op gevoel. Nou… op gevoel voelt voor geen meter. Misschien ligt het aan het tempo. Te langzaam ga ik nooit en om er zeker van te zijn dat ik niet te snel ga, zeg ik daarom soms een paar woorden tegen een medeloper. Een testje. Wie kent de reclame nog met dat mannetje dat een stempel zet op iedere goedgekeurde pinda? Ademhaling: oké. Ontspannen schouders en armen tot en met de vingertoppen: oké. Hoofd en romp omhoog en buikspieren aangespannen: oké. Benen, kuiten en enkels ontspannen: oké. Vorm van de dag: prut met een dikke p.
Mijn benen mogen dan ontspannen lijken, ze bewegen niet op de manier zoals ik wil dat ze bewegen. Waar ‘m dat precies in zit, krijg ik niet duidelijk. Ik probeer er uit te ontsnappen door af te wisselen in paslengte en frequentie. Op het moment dat ik dat doe voelt het beter maar zodra ik weer ‘gewoon’ loop voel ik het ongemak terugkomen. Wat is dit nou toch?

Wandelend(!) drink ik een paar bekertjes water die aangereikt worden door de vrijwilligers bij de vijfkilometerpost. Naast me hoor ik iemand zeggen “vanaf dit punt gaat het alleen maar omhoog”. Rondkijkend snap ik niet goed waar ze op doelt. Het landschap is wijds en heuvelachtig maar de weg voor me lijkt mij vlak. Ik heb sowieso nog niets van enig omhoog gemerkt. Zal wel. Ik heb andere zaken aan mijn kop. Mijn rechterknie doet zeer en mijn linkerheup doet pijn. Die kniepijn herken ik van een oude blessure – dat komt door overbelasting vooral bij sterk stijgen en dalen. Dat kan nu DUS de oorzaak niet zijn want het parcours is vlak. (Hoezo last van Blinde Vlek?) Ik ga door. Au, au, au de eerste passen lijken op niks. Nou ja, lijken op strompelen. Wanhopig besluit ik het asfalt te laten voor wat het is – pijnlijk hard. Met een hupsje ga ik de zachte berm in. Ahhh, lekker. Alle ongemak stroomt door m’n voetzolen zo de grond in. Volautomatisch verlichting. Mijn pas verkleint en de snelheid gaat als vanzelf omhoog. Een paar honderd meter lang ervaar ik het. Flow.

Boem is ho. De berm versmalt en dwingt mij te verkassen. Mijn voeten hebben het asfalt nog niet geraakt of de flow is foetsie. Pijnsignalen dringen door tot in mijn hersenen en het gaat van au, au, au. Zo snel mogelijk schiet ik weer de berm in. Soelaas. Berm in, berm uit. Nog één keer moet ik toegeven en een honderd meter wandelen, maar bij het achtkilometerpunt duikt de weg ineens flink omlaag. Ha, dat is mooi. (Blinde Vlek blijkt een hardnekkig euvel.) Eindelijk lukt het om een beetje vaart te maken. Kort en snel schiet ik vooruit naar beneden. Bijna flow, want mijn knie en heup laten zich nu niet langer negeren. De reacties op het door mij gekozen pad geven blijk van verwondering: “Hé kijk, daar loopt er een in de berm!?” “Ja, dat is voor de cross”, hoor ik een toeschouwer antwoorden.

Voor de tweede keer draait het parcours de Oorsprongweg op. De berm versmalt al gauw tot niet meer dan een reepje maar dat is al wat ik nodig heb. Ik weet dat de finish niet ver meer is. Een scherpe hoek naar rechts de Koningsweg op. Gelukkig loopt die naar beneden af want het is gedaan met de zachte ondergrond. Wat rest zijn voortuintjes maar daar waag ik me niet in. De speaker roept “nog 1 minuut 30 om onder de 1.15 te finishen!” Hoewel ik niet op een tijd loop, is dit toch het signaal om een tandje bij te zetten. Ik plak alvast een glimlach op mijn gezicht (ja dit keer ben ik er op tijd bij voor de telelens van de fotograaf) en dan gooi ik alles wat er nog aan puf in zit in de strijd. In een heuse eindsprint race ik over de finish. Op de klok staat 1.15. En een beetje.

Heup en knie geven de geest. Dranghek kom hier, zodat ik tegen je aan kan leunen. Een langgerekt auwwww ontsnapt uit mijn mond. Oeps.

paar minuten voor mezelf>

Met een herinneringshanddoek om mijn schouders geslagen, volgt er nu een bijzonder ongemakkelijke trek richting omkleedtent. Heb je het weleens gezien, hoe het loopt met een rotte linkerheup en een krakkemikkige rechterknie? Ik ook niet, maar als het eruitziet zoals het voelt dan ben ik dankbaar dat er geen fotograaf of spiegel in de buurt is. De waggel van een dronken pinguïn is er niets bij. Zal dit ooit goed komen? Ik vraag het u af mijnheer Sonneberg, ik vraag het u af.

In de tent is het grote opruimen in volle hevigheid toegeslagen. Zo druk en benauwd gevuld met opgewonden, zweterige lijven als het er eerder die dag was, zo leeg en troosteloos is het er nu. Terwijl een blik jonge mannen in supertempo met veel gekletter de rekken en tafels afbouwen en opstapelen, neem ik mijn tas in ontvangst. Snel omgekleed en dan voetje voor scheef waggelend voetje naar buiten. Gek genoeg doen mijn kuiten me helemaal niets. Is dat geen reden tot feestvreugde?

Nee dat is het niet. Denk YouTube filmpje: hoogbejaarde vrouw in afwachting van knie- en heuptransplantatie probeert koste wat kost een trap af te lopen. Met van pijn vertrokken gezicht, krampachtig opgetrokken schouders, vingers als klauwen vastgeslagen om de leuning, kreunend bij iedere hint van beweging, wurmt ze zich tergend langzaam twaalf treden lang naar beneden. Zo dus. In herhaling. Niet één dag, niet twee dagen, toch zeker wel drie volle dagen achtereen.

Hoe ik – over vier weken al – de tien van de CPC moet gaan lopen is me een raadsel. Durf er niet aan te denken. Vóór vandaag had ik het plan opgevat om weer als voorheen drie keer per week voluit te kunnen trainen. Hoor ik daar iemand lachen…. Ha! Ha! Driewerf ha!

Plaats: 2250^e van 2327 (10k). Tijd: 1.11,36. Resultaat: zoals het nu gaat, gaat het niet.

Lindsay van Marrewijk werd 8^e vrouw in een tijd van 35,49.
Thomas Poesiat werd 8^e bij de mannen in een tijd van 29,40.

Over Blinde Vlek nog even dit: bij het zien van het parcours op afstandmeten.nl kom ik tot mijn stomme verbazing tot ontdekking dat het wel degelijk veel stijgen en dalen was. Niet van die lullige beetjes ook, ben je gek, hele bergen! Heb ik wer-ke-lijk waar he-le-maal niets van meegekregen. Ik zweer ’t je. Omhoog heb ik compleet verdrongen, uit omlaag heb ik niet afgeleid dat er dan eerst ook een omhoog moet zijn geweest. Raar maar waar. Nu begrijp ik ook waar die zere knie vandaan komt.

P.S. Heup en knie zijn alweer hersteld. Spierpijn in bovenbenen. En… tot mijn grote frustratie reageerden mijn kuiten met vertraging. Keihard.