Wandeltraining

Herman Finkers zei het zo “ik mag geen suiker van de dokter. Niet dat ik ruzie heb met de dokter, maar ik mag geen suiker van de dokter.” Voor mij is het nu “ik mag niet rennen van de dokter”. Niet dat ik het gevraagd heb aan de dokter. Nee, ‘tuurlijk niet. Mijn kuiten spreken boekdelen, daar heb ik geen arts voor nodig.

Om toch het gevoel te hebben nog ‘iets’ te doen ga ik dan maar wandelen. Noem het trainen. Wandeltraining. Welja. Alles is toegestaan om voor mezelf acceptabel te maken dat ik “niet mag rennen van de dokter”.

Technisch gezien is wandelen een eitje. Hopelijk schop ik fanatieke wandelaars hiermee niet tegen het zere been. De ene voet voor de andere en gaan. Blíjven wandelen is niet zo eenvoudig. Ik wil sneller. Ik wil lopen. Ik wil hardlopen! Nee, nee, nee, niks ervan. Wat je wilt is herstellen van je kuiten en dit is de eerste stap op weg daar naartoe. Ja maar ik wil rennen. Kan wel zijn, maar dat ga je niet doen. Ja maar… (jeetje wat een zeikwijf ben je). Kap nou! Okee dan.

Rondkijken, luisteren, ervaren. Het is een duidelijk andere beleving. Details waar ik anders aan voorbijsnel zijn nu opvallend aanwezig. Rare boomvormen, bladeren, ruisende struiken, vogels die kletsen, groen dat uit de grond spruit. Wel is het ijzig koud, net boven het vriespunt. Handschoenen en sjaal zijn geen overbodige luxe. Ook iets waar ik normaal geen last van heb.

Zeker een stuk of twaalf hardlopers kom ik onderweg tegen. Zijn ze vandaag allemaal achter de warme kachel vandaan gekomen speciaal om mij met mijn gebrek te confronteren? Ik gun het ze hoor. Echt waar. Het is gewoon de kift.

Aan de naar hartelust bloeiende sneeuwklokjes is te zien dat de lente eraan komt. De hereneendjes beginnen aandacht te tonen voor de vrouwtjeseenden. Verse molshopen zijn het bewijs dat de vorst uit de grond is (zijn de heren mollen op zoek naar damesmollen?).

Een beeldhouwwerk waar ik talloze keren aan voorbijgelopen ben, onderwerp ik nu eens aan nader onderzoek. De titel is ‘Gerda en het rendier’. Wie is Gerda en wat moet zij zo innig met dat rendier?
Het doet me denken aan wat ik las over Jan Knippenberg die zich in Schotland thuisvoelde bij de rendieren van Mikel Utsi.

Overmorgen mag ik – heel voorzichtig – verder met mijn opbouwschema. Minuutje op, minuutje af. Oh hoe verlang ik ernaar om ongehinderd weg te lopen de wijde wereld in. Naar Lapland ofzo…

P.S.  Over Gerda ben ik het volgende te weten gekomen. Het is een zandsteen sculptuur gemaakt door de Nederlandse beeldhouwster Corinne Franzén-Heslenfeld in 1938 naar een sprookje van Andersen. Sneeuwkoningin waarin verteld wordt over Gerda en haar broertje Kay dat door de Sneeuwkoningin wordt meegenomen. Gerda gaat hem terughalen en wordt onderweg geholpen door allerlei figuren o.a. een rendier. Oja, in het sprookje kust het rendier Gerda en niet andersom.

P.P.S. Bij het NK Cross vandaag in Hellendoorn won Khalid Choukoud in 39,04 over een afstand van 12055 meter. Thomas Poesiat werd derde in 39,15. Bij de vrouwen eindigde Lindsay van Marrewijk op de zesde plaats in 31,51 over 7990 meter. Gefeliciteerd alledrie!