Pose. De confrontatie.

De dag begon nietsvermoedend met een kopje koffie en een kennismakingsgesprek met Jacky Ledeboer, gecertificeerd instructeur Pose-techniek. Voorafgaande aan deze ontmoeting heb ik op een tweetal formulieren aangegeven wat ik tot nu toe zelf heb gedaan, wat mijn klachten zijn en wat mijn doelen en wensen zijn. Jacky vertelt in het kort iets over Pose en haar eigen ervaring met het leren van deze techniek.

Na de koffie gaan we naar de atletiekbaan aan de slag: ik loop een paar meters terwijl Jacky me filmt. Eerst langzaam, dan ietsje sneller. Voorkant, achterkant, zijkant. Het mooie is dat we de beelden direct kunnen bekijken en analyseren.

….. even pauze voor het dramatisch effect ….

.

.

In slow motion afgespeeld is duidelijk te zien dat ik mijn been vooruit steek en met gestrekte knie voluit op mijn hak land.

Huh? Hoe kan dat nou? Zo loop ik toch zeker niet. Met mijn kleine pasjes strekt mijn been zich toch helemaal niet zover vooruit!? Nee, dit kan niet waar zijn, dit ben ik niet. Laat nog eens zien. En nog eens. Nog een keertje alsjeblieft. Uiteindelijk kan ik er niet onderuit, het is echt waar, ik ben een rasechte haklander. Geen wonder dat mijn lichaam protesteert. Raar hoe je perceptie zo kan verschillen van de werkelijkheid. (Perceptie wordt gekleurd door onze ervaringen, gevoelens, denkbeelden, normen en waarden en attitude, en is als een bril waarvan je niet weet dat je hem op hebt.) Het is de hoogste tijd om bewust te worden.

Van Jacky begrijp ik dat de manier waarop je landt niet direct gerelateerd is aan de paslengte. Ze geeft als voorbeeld Usain Bolt. Duidelijk geen man van kleine pasjes. Toch landt zijn voet onder zijn romp in plaats van ver voor zich uit. Het zit ‘m vooral ook in pasfrequentie: hoe vaak je voet van de grond komt (en hoe kort ‘ie op de grond blijft). Het duidelijkst wordt dit als ik een rondje over de baan loop onderwijl een minuut lang mijn passen tellend. Ergens bij 130 raak ik de tel kwijt. Het zou minstens 180 moeten zijn. Hoe minder mijn voeten de grond raken, hoe minder energie in de bodem ‘lekt’ en hoe meer energie ik overhoud om te lopen.

Hoe dan anders? Jacky doet voor, ik doe na. Staan (in de juiste Pose). Vallen (hellingsgraad). En het andere been erbij (Pull). Een heel scala aan oefeningen werken we af. Telkens ervaar ik een beetje meer hoe het voelt om op deze nieuwe manier te lopen. Vooral de stukjes die ik doe met mijn ogen dicht zijn verhelderend. Heel zintuiglijk.

De bedoeling is dat mijn been met gebogen knie onder mijn romp neerkomt en dat mijn andere been (voet) zo moeiteloos mogelijk het grondcontact verbreekt en onder mijn romp buigt. Na dik twee uur oefeningen doen is het tijd om te zien of ik het kan reproduceren. Eerst met elastieken en daarna op eigen benen.

… tromgeroffel …. (speel het filmpje gerust nog een keer af)

Hm. Mezelf bekijken is niet iets waar ik per definitie vrolijk van wordt. (Een under-under-understatement van jewelste.) Ik troost me met het verschil dat de beelden tonen. Een tikkeltje krampachtig nog – er is een oceaan aan ruimte voor verbetering – maar mijn knie is gebogen en ik land niet op mijn hak. Samen lopen we een rondje om het te bevestigen.

Met tips voor thuis en nog aanwijzingen op papier zit het erop voor vandaag. Jacky verzekert me dat ik bij haar mag terugkomen als ik vragen heb of problemen ondervind. Ook waarschuwt ze me om niet te hard van stapel te lopen en om niet te hoge verwachtingen te hebben. Het afleren/aanleren van looptechniek is een kwestie van maanden en jaren.

Twee dagen later doe ik mee met de 5 kilometer Culpepper Beach Run, georganiseerd door de Hague Road Runners. De eerste wedstrijd sinds mijn blessure. Op blote voeten over het strand en zo nu en dan oefen ik een stukje Pose. Het loopt als een trein (al weet ik nu dat dat alleen in mijn perceptie zo is). Mijn eindtijd wordt enigszins gehinderd door een onoverkomelijke pitstop halverwege en door de enorme bergen mul zand vlak voor de finish. (Ja, ja, smoesjes genoeg.)

Plaats: 46e van 47. Tijd: 35,05. Resultaat: heel tevreden en een prachtige zonovergoten lente-stranddag.