UltraRomantiek

Vissers doen het met hun armen wijd – zó groot was ‘ie – en lopers doen het met hun Garmin. Aan de hand van wat er zoal gemeten en geklokt is, weet menig hardloper stoer te verhalen. Wie heeft er niet ooit een geweldig PR gelopen onderweg geplaagd door loslopende honden, onverwacht noodweer, enge blaren, vallende sterren, scheurende pezen, hysterische hitte én extreme koude. Spannende en vermakelijke verhalen om uren naar te luisteren, maar de romanticus in mij vraagt iets anders.

Romantiek zit verborgen in prestatie. Meer nog, in wat die prestatie kost. In geestelijke zin net zo goed als in lichamelijke zin. Wat had je er voor over, wat heb je er voor gedaan of juist gelaten. Welke verliezen heb je geleden, welke kwetsuren liep je op. Bloed, zweet en tranen. (Oh gut een onbedoelde Hazes-voetbalverwijzing.) Lijden overwinnen, recentelijk nog met een korte ei, maakt helden en heldinnen.*

Romantiek, met hoofdletter R van het klassieke soort, staat voor grenzen verleggen. Waar niemand je vóór ging of ergens waar jij niet eerder was. Buiten. In je uppie. Teruggeworpen op jezelf en alles wat je in je hebt. Daar moet je dan uit zien te putten want omdraaien of opgeven is geen optie. Hopen dat je er de kracht voor hebt. (Eat your heart out Gerard Joling) Durven vertrouwen op je doorzettingsvermogen, je uithoudingsvermogen, jezelf.

Verlangen is je motivatie. Trainen, trainen, nog meer trainen. Feestje? Helaas. Afzien, afzien, nog meer afzien. Uitslapen? Niks ervan. Pijn. Blessure. Rust. Herstel. Opnieuw beginnen. Trainen. Zesgangendiner? Flesje wijn? Nee dank je. Afzien. Durven. Op je bek gaan. Groeien. Testen. Proeven. Hoe ver, hoe hoog, hoe lang, hoe diep, hoe vaak, hoe snel kan ik gaan? Verlangen naar het overschrijden van het onbekende. Met de intentie om er aan de andere kant min of meer ongeschonden uit te komen. Want laten we wel wezen, lijden is tot daar aan toe maar óverlijden voert te ver.

De afgelopen maanden hebben voor mij in het teken gestaan van overgeven (in overdrachtelijke zin welteverstaan) van loslaten en van groeien. Veel lopers hebben mij daarbij geholpen. Met tips, advies, goede raad, harten-onder-de-riem en reacties op dit blog. Reuze gul, aardig en zinvol. Bedankt allemaal.

Twee mensen in het bijzonder hebben een enorm belangrijke rol gespeeld. Niet dat zij zich daar bewust van waren. Natuurlijk niet, het hele proces speelt zich immers uitsluitend af tussen mijn oren. Deze twee staan symbool voor (mijn) het verlangen om het bekende te overschrijden en grenzen te verleggen. Ik ben mijn Romantische helden dank verschuldigd en dat mag gezegd. Bij deze:

Ron Teunisse

en Nederlands Kampioene 24 uur-loop:

Jannet Lange

*Verzin ik hier nu zelf een spreekwoord of heb ik het gejat? Wie het weet mag het zeggen.