Bewust onbekwaam

Een zomervakantie heel lang geleden: Parijs, terrasje, ontbijt met koffie en croissant, stadsplattegrond, keuze uit musea, boottocht, Eiffeltoren, winkelen… Eerst snel nog even naar het toilet om na het weglopen pas na honderden meters tot de ontdekking komen dat ik de Parijzenaars geheel en al onbedoeld onbelemmerd zicht geef op mijn achterste. Een moment waarop ik me ineens heel erg van mezelf bewust was.

Er zijn ook zaken waarvan ik me liever niet al te bewust ben. Wat er zich werkelijk afspeelt in de achterkamertjes van de (wereld)politiek. Dat duizenden Chinese mijnwerkers jaarlijks omkomen. Dat kipresten gedumpt worden in Afrika. Dat in Liechtenstein 0% van de bevolking onder de armoedegrens leeft en in Nigeria 70%. Of ik al fietsend ooit door een auto geschept wordt. Hoe mijn leven er had uitgezien als ik niet in Nederland maar in Mongolië was geboren. Of in mijn hersens zich stiekem Alzheimers ontwikkelt. Allemaal van die dingen waar ik soms noodgedwongen maar over het algemeen toch liever niet bij stilsta.

Van andere dingen wil ik juist wél het naadje van de kous weten. Waarom is een Twitterbericht beperkt tot 140 tekens. Hoe werkt het Europees Parlement (of niet). Wat is de aantrekkingskracht van de Turkse Rivièra op Russische toeristen. Wanneer trekt iemand eindelijk eens de stekker uit de soap Goede Tijden Slechte Tijden. Wie weet waar Willem Wever woont. Wat vindt de achterbuurman zo leuk aan duiven houden? Wat maakt dat ik kijk naar The Voice kids. Wie veegt als het gesneeuwd heeft zijn stoep niet schoon en wat weerhoudt hen.*

Hoe komt het dat ik ondanks mijn hardloopinspanningen zo weinig vooruitgang boek?

Met die vraag ben ik op pad gegaan. Meten is weten, daarom heb ik een uitgebreide inspanningstest gedaan. Een bloedonderzoek waarbij gekeken wordt naar het hemoglobinegehalte is een van de onderdelen. Hemoglobine zorgt ervoor dat zuurstof vanuit de longen wordt vervoerd naar alle andere delen van het lichaam. Gebrek eraan (bloedarmoede) leidt tot moeheid, kortademigheid, etc. Voor vrouwen hoort het hemoglobinegehalte te liggen tussen 7,5 en 9,7. Het mijne ligt enkele tienden lager. Een waarschijnlijke verklaring voor het feit dat ik tijdens het hardlopen zo enorm hijg en een ‘gebrek aan lucht’ ervaar.

Een ander onderdeel van de inspanningstest wordt gevormd door – jawel – inspanning. Door MarionlooptChi goed verwoord op haar blog.

Een zuignap op mijn neus en mond maakt de ademgasanalyse mogelijk. Mijn bovenlijf is bezaaid met plakkers waaruit draadjes lopen naar een computer. Zo wordt o.a. de hartfrequentie gemeten. Na een warming up loop ik gedurende een bepaalde tijd in een bepaald tempo. Het tempo wordt opgevoerd en opgevoerd en opgevoerd tot ik aangeef dat ik niet meer kan. (Veel te snel naar mijn zin.)

De uitkomsten hiervan zijn niet wereldschokkend, gelukkig! Het levert een berg aan gegevens waarvan de sportarts concludeert dat er conditioneel zeker verbetering mogelijk is door

1) ijzerrijke voeding en

2) training gericht op het opschuiven van de aerobe drempel

Nu ik het naadje van de kous weet, kan en wil ik gericht aan de slag. Hardlopen geeft me weer een uitdaging die ik graag aanga, al is het in het geval van hartslagmeters enigszins aarzelend. Heel bewust had ik me hier nog niet in verdiept want van getallen, formules en berekeningen word ik, ook zonder bloedarmoede, heel snel duizelig. De overdaad aan informatie die er op internet wordt aangeboden helpt niet echt. Liever gezegd: echt niet. Toch heb ik het gewaagd om een eenvoudige hartslagmeter aan te schaffen. Wonder boven wonder is de gebruiksaanwijzing heel helder: het ding instellen is relatief simpel. Maar daarmee ben ik nog helemaal nergens.
Het ontbreekt me namelijk aan inzicht.

Hoe vertaal ik de uitkomsten van de inspanningstest naar een passend trainingsschema waarbij ik gebruik maak van de gegevens die de hartslagmeter genereert? Geen idee. Dat maakt mij tot reuze bewust en tegelijkertijd kei-onbekwaam.

*retorisch bedoeld