Zwemmen en ander ongemak

Vroegâh… toen ik jong was, toen alles beter leek te wezen en dagen bestonden uit een aaneengeregen sliert van schoolvakanties, altijd zon, verstoppertje of tikkertje spelen en op woensdagen thuis smullen bij – wie herinnert zich nog – “moeders patatkraam“.

Vroegâh dus, was ik gek op zwemmen. Zo gek zelfs dat ik lid was van de lokale zwemvereniging. Het hele jaar door zwom ik, bovenop het wekelijkse schoolzwemmen, meerdere keren per week. ’s Zomers in het buitenbad en ’s winters binnen. Tijdens vakanties zwom ik, in Zandvoort en in Zeeland, in het Gardameer, im Bodensee, in een Deense fjord en op een Franse camping in ‘la piscine’. In vennetjes, in zee, in een ijskoude grintafgraving en in van chloor vergeven zwembaden. Zwemmen, zwemmen, zwemmen.

Al jaren zwem ik geen meter meer. Mij niet gezien. Veel te veel gedoe met omkleden, hokjes, handdoeken, natte badkleding, nat haar, gewurm met droge kleren aan een klammig, bibberend lijf. Kousen aantrekken: een crime! Nee, tegenwoordig houd ik mezelf op het droge. Een knappe badjuf die mij het water in krijgt.

Toch bespringt me drie keer per week het brrrr-gevoel dat ik bij zwemmen heb. Hoe dat komt?

Het is dat ene moment dat droge warme huid aangeraakt wordt door iets ijskouds. Vroegâh was het water, nu is het een meetinstrumentje gevat in kunststof aan een elastieken band: de hartslagmeter. Telkens als ik ‘m omdoe krimpt mijn lijf ineen alsof het overrompeld wordt door een kudde op hol geslagen ijsklontjes. Ik moet er ‘doorheen’ want het moment duurt slechts een seconde, maar ondertussen voelt het telkens weer afschuwelijk veel als zwemmen!

Over wat er ná het omdoen van de hartslagmeter gebeurt schrijf ik een volgende keer. Misschien dan ook een paar regels over de CPC.

Afvalren

De opbrengst van vandaag: een volle tas met voornamelijk snoepwikkels.