Coopertest 1

• Nationaal Kampioen D-junioren Discuswerpen Glenn Kunst, 12 jaar, doet mee aan de Coopertest en loopt in 12 minuten 3285 meter.
• Nationaal Kampioen HardloopBloggen en Cultuurbarbaar Fred van der Gon Netscher, 64 jaar, doet mee aan de Coopertest en loopt in 12 minuten 2530 meter.
• Nationaal Kampioen Slakkengang ikzelf in hoogsteigen persoon, 48 jaar, doe mee aan diezelfde Coopertest en loop in 12 minuten 1860 meter.

Wat voorafging

Zenuwen. Heb ik anders nooit, maar vandaag dus wel. Met moeite drie armetierige stukjes brood weggekauwd. Onderweg naar de atletiekbaan fiets ik een volle vuilniszak zwerfafval bij elkaar (het ligt op mijn pad dus raap ik het op).

Na het aanmoedigen van de junioren en de oudere-jongeren neem ik keurig de tijd om uitgebreid warm te lopen in de duinen achter het sportcomplex. Dat ik nog steeds zenuwachtig ben kan ik makkelijk aflezen op de hartslagmeter, zo’n 10 slagen hoger dan gebruikelijk.

Sneller dan me lief is hoor ik de speaker zeggen dat het tijd is. Ik ga de baan op met voor het eerst een doordacht plan van aanpak: in D1 beginnen en dat twee rondes vasthouden, bij het uitkomen van de bocht op het rechte stuk voor de klok telkens iets versnellen. Bij het ingaan van de derde ronde dat snellere tempo vasthouden en op het rechte stuk opnieuw versnellen. Dat tempo weer vasthouden en op het rechte stuk nogmaals versnellen. Dan in de laatste minuten nog een versnelling en de laatste seconden alles uit de kast. Heb ik niet zelf bedacht, maar is me ingefluisterd door een ervaren trainer. Afgaande op de afgelopen trainingsperiode is vierenhalf rondje een redelijke schatting.

Drie passen na het startsignaal zijn de andere deelnemers de bocht al om en loop ik naast Corrie. Zij wandelt fit. Zij fitwandelt. Zij doet aan fitwandelen. Héél fit wandelen mag ik wel zeggen (1838 meter!) Nou kan ik wel aanvoeren dat zij in een superhoog tempo wandelt en dat ik bloedarmoede heb en bijna een jaar uit de running ben geweest enzovoort, enzosmoes en dat is ook zo, maar het blijft een schrale troost. Hardlopend achter een wandelaarster aan…. het is wat. Met enige moeite(!) lukt het me om na het tweede rondje genoeg te versnellen zodat ik Corrie kan inhalen en voorblijf. Krap. Nee niet knap, kRap met een r.

Onderweg word ik gesteund door de aanmoedigingen van Fred en door Glenn die zo aardig is om foto’s te maken. Ik voel me vereerd om de Nationaal Kampioen Discuswerpen als persoonlijk fotograaf te hebben.

Ergens raak ik de tel kwijt. Het voordeel van rondjes lopen is dat ik mezelf kan wijsmaken dat ik de voorste ben. (Altijd naar je toe redeneren.) Nadeel ervan is dat m’n hersens gedeeltelijk ‘de geest geven’ en het lichaam overschakelt op de automatische piloot. Sommigen zullen daarin juist een voordeel zien.

De speaker roept “nog drie minuten” dus ik gooi er nog een klein schepje bovenop. Niet alles ineens want ik weet inmiddels dat drie minuten langer is dan het klinkt. Nog twee minuten. Dat gaat lukken, ietsiepietsie versnellen weer. Nog 1 minuut, vasthouden nu. “Nog 30 seconden”, alles uit de kast (lege planken), mond wagenwijd open. “Nog 10”, hijg in hijg uit. “Nog 5”, sprinten. “Nog 1 seconde en STOP.”

Ik imiteer een stastokje stokstaartje. Fotograaf Glenn is dichtbij en legt het moment prachtig vast.

Achttienhonderdenzestig meter. Vierenhalf rondje. Stiekem had ik natuurlijk op meer gehoopt, maar dit is mijn conditie zoals ‘ie is. Van hieruit vertrek ik.

Waar naartoe?

Wacht maar af…..

.