Ik loop dus ben ik wat

“Waarvoor doe je het?” De steller van deze vraag informeerde niet zozeer naar het waarom van mijn hardloopinspanningen maar naar het waartoe. Wat wil je ermee bereiken, oftewel welk doel heb je voor ogen. Toen ik een antwoord niet direct paraat had, ben ik er naar op zoek gegaan en dit is wat ik vond.

De reden dat ik startte met sporten is dat ik het spuugzat was om als een dik bintje op de bank te hangen met in een hand de afstandbediening van de tv en in de andere een zak chips of reep chocola. Dankzij twee tennis-zonder-te-tennissen-ellebogen werd het sporten beperkt tot hardlopen. Dat ik ben blíjven hardlopen is omdat ik te trots ben om het op te geven. Omdat ik energie put uit competitie, omdat ik ontzaglijk geniet van het buiten-zijn en hoe mijn hoofd er leeg van wordt.

Dat is waarom ik loop, maar het is niet de hele waarheid. Er is meer. Ik wil verder lopen. Ik wil ver lopen. Ik wil ultralopen. Of nee, nee het is anders. Ik wil hardlopen. Harder lopen. Snoeisnel keihard lopen. Nee, wacht. Nou heb ik het, ik wil in het bos lopen, veldlopen, in de winter in slecht weer lopen, modderstampen, blootsvoets baggeren. Ik wil crossen! Ja, dat is het. En goed. Ik wil goed lopen. Mooi, technisch, soepel, strak en atletisch. Ik wil een ultrasnellecrossatleet zijn.

Ja, dat is wat ik wil zijn. Voor het gemak sla ik het onderdeel ‘worden‘ even over. Dat gaat heel eenvoudig. Gewoon geen aandacht aan schenken. Lekker verdringen, de jarenlange toewijding, de offers, de moeizame langdurige pijnlijke zelfdiscipline-eisende trainingsarbeid die echte atleten dagelijks verrichten. Dat geldt toch zeker niet voor mij. Je bent wat je denkt. Ultra. Snel. Cross. Atleet. Niets voor hoeven doen. Niks voor hoeven laten.

Hahaha, wishful thinking. Je bent een ultrasnellefantast. Een Barones von Münchhausen.

Nou ja, gun mij m’n dagdromen. Ik ben ook maar een mens. Een ‘vooruit laat ik ook eens aan mijn gezondheid werken’ oudere-jongere. Een hollandswelvarende vrouw van achterin de veertig. Een bijna midlifer. Een pre-pre-pre-pensionada. Over the hill and far away…

Ja, ja het is al goed. Een excuustruus en een smoesloes dat ben je. Een watje. Een roeptoeter. Een laatmaarwaaien proefballonnetje.

Okee. Okee. Vooruit dan maar. Het is niet anders. Ik kan er niet onderuit. De waarheid onder ogen zien. Erkennen wat iedereen allang weet en ziet. Ik geef het toe. Wat ik ben? Ik ben niets meer of minder dan een te laat begonnen, over-ambitieuze, talentloze, over-enthousiaste, sub-conditionele, vrolijke, af en toe of net te weinig-trainende, zelfmotiverende, kilo of wat te zware, goedbedoelende, competitieve maar toch vooral recreatieve, doodgewone jogger…

Geen ultrasnellecrossatleet dus, maar gelukkig ook géén bintje!