Amersfoort is anders

Vriendin, zoals in voorgaand blog ‘Spagaat’ gemeld, loopt vandaag haar eerste halve marathon. Ze heeft er maandenlang voor getraind en is er helemaal klaar voor. De start is om tien uur dus (vanzelfsprekend) staat zij om acht uur al voor me te stuiteren in vol tenue, schoenen gestrikt, giga grijns erboven en ogen glimmend van niet langer in te houden energie. Een volwassen dertiger ziet er dan precies zo uit als een vijfjarige op 5 december. Heerlijk dat ik dit mag supporteren.

De zon schijnt tegen alle weersverwachtingen in wordt het een warme dag. Daar zal menig loper zich op verkijken. Wij hebben gisteravond het parcours bestudeerd en uitgevogeld welke stukken voor mij het handigst zijn om mee te fietsen. Nog veel belangrijker: we hebben bepaald wat de doorkomsttijden zullen zijn. Het wordt een behoudend (verstandig) schema van 2:30:00. Daar kan vriendin wel onder maar vandaag is om ervaring op te doen dus geen gekkigheid. Bij drinkposten wordt stilgestaan om zeker te zijn van voldoende vochtinname en bij tien kilometer wordt er een banaan gegeten (door de organisatie verstrekt zo weet ze me te vertellen).

Starten en finishen moet ze zelf doen omdat het daar voor mij als meefietser veel te druk en onoverzichtelijk is. Andere lopers zouden door mij gehinderd kunnen worden en da’s nooit de bedoeling.

Even na het 1km punt vind ik een perfect strategische positie bovenop een stapel betonplaten net na een scherpe bocht. Hier heb ik uitstekend overzicht en ben ik voor alle lopers goed zichtbaar. Het KANJER spandoek wappert vrolijk mee.

Meer dan verbaasd ben ik als er zich onder de koplopers géén Kenianen of Ethiopiërs bevinden, het blijkt zowaar een ‘Hollands’ feestje te zijn. Voor de verandering ook leuk. Stapels enthousiastelingen draven langs. Nu al flink bezweet, sommigen ploeterend. Te snel gestart? Vriendin in de achterhoede doet het volgens het boekje en komt door op schema. Toppertje!

Het deelnemersaantal van een dikke 300 hele en bijna 2000 halve marathonners staat in geen verhouding tot dat van Rotterdam (23.000) of de CPC (10.000) en het is dan ook veel eerder dan ik dacht tijd om op de fiets te springen, op naar het volgende punt. Onderweg is er ruim gelegenheid om de eerste ervaringen van vriendin te horen: “leuk joh, het gaat prima zo, ik voel me goed en hoef niet sneller dat komt straks wel”. De eerste klim is die van het viaduct over het spoor waarna het parcours de koelte van het bos tegemoet gaat richting Dierenpark. Een korte KANJERsupport-tussenstop bij vier kilometer, vriendin loopt nog steeds op schema. Even later duikt de route waar ik niet gaan kan, dwars door het Dierenpark met verderop zelfs een zandpad. Als een idioot fiets ik vooruit naar de Amersfoortseweg tot bij het 12 kilometerpunt ergens.

Wonder boven wonder arriveer ik kort vóór de koplopers. Dat had me bij Kenianen niet gelukt. Snel het spandoek vanonder de bagagedrager uit (wederom dank aan OV-fiets) en ik ben er weer helemaal klaar voor. “Go, go, go kom op kanjer!” Heel wat lopers zijn nog helder genoeg van geest om het spandoek te herkennen. Dat levert veel opgestoken duimen, lachende gezichten en bedankjes op. Dat sterkt mij dan weer in mijn aanmoedigen. Plotsklaps een gezicht dat ik ken! Het is Paul van Anyones Running uit Tilburg. Hé leuk! ik loop een stukje met je mee… mijn lichaam draait zich vliegensvlug om maar het signaal heeft mijn voeten zijn nog niet bereikt dus die blijven staan. Resultaat is dat ik holderdebolder vooruit duikelend ondersteboven verstrikt in het spandoek in de berm beland. Hilarisch, hoezo genant, wat een bak!!! Een opkikkertje krijg ik als een deelnemer kort stopt om me een vraag te stellen. “Ben jij diezelfde KANJER als die met dat spandoek op de website van Jannet Lange?” Ja, dat klopt dat ben ik. “Bedankt voor je support!” En weg is ‘ie weer, krijg nou wat! Een bizar moment op deze toch al wonderlijke dag. Hij doelt op Limburgs Zwaarste waar ik was om Jannet op haar 100 km te supporteren. Ik ben benieuwd naar de link die hem via Jannet met mij verbindt.

Wat deze man speciaal maakt is dat hij niet voor zichzelf bezig is maar in dienst is van een blinde loper. Hen nakijkend vraag ik me af in hoeverre hun lengteverschil een complicerende factor is. (Ondertussen loopt Jannet zich uit te sloven in Denemarken bij een 48-uurs wedstrijd. Ja je leest het goed. Acht en veertig uur.)

Deze Amersfoortseweg is niet alleen voor mij, maar vooral voor de lopers verneukeratief want vals plat. Om straks na het 18 kilometer punt omlaag te kunnen, moeten de lopers hier eerst omhoog. Wederom ben ik blij dat ik – in deze hitte – niet hoef te lopen. Ik maak me een beetje zorgen om vriendin nu ik merk dat zelfs de snelle lopers veel langzamer doorkomen dan ik dacht. Zou het schema toch niet te optimistisch zijn? Duidelijk is dat de (halve) marathon van Amersfoort dankzij de hoogtemeters en afwisselende ondergrond een echte uitdaging vormt. Daar wil ik Khalid Choukoud of Miranda Boonstra hun tanden weleens in zien zetten.

Mijn zorg blijkt geheel ongegrond want vriendin komt ook hier weer prachtig op schema door. Hoe doet ze dat toch? Knap hoor. Als zo ongeveer alle lopers gepasseerd zijn stap ik voor de zoveelste keer op de fiets. Nu moet ook ik eraan geloven: berg op.

Voorbij de Stichtse Rotonde op de Prins Frederiklaan (18 km) stel ik me op. Nog steeds heb ik niet uitgevogeld welke kleur startnummers bij de hele en welke bij de halve horen. Maakt niet heel veel uit want KANJERsupport is er voor álle lopers. Voor velen is het de derde of zelfs vierde keer dat ze me treffen. Het wordt steeds leuker om elkaar te begroeten als oude bekenden. De frislachende gezichtjes van de eerste prille kilometers zijn een zeldzaamheid geworden. Roodaangelopen, bezweet en vermoeid kan er soms nog net een halve glimlach af. Achgut ze hebben het zwaar en ik heb met hen te doen. Gelukkig ben ik niet de enige die voor support zorgt. Ik zie hier redelijk wat publiek. Een stukje terug was iemand zo slim om een brandkraan open te draaien van waaruit koel verfrissend water in een mooie boog over de hoofden van de lopers sproeide. En even verderop staat een team enthousiastelingen onvermoeibaar bekertjes water aan te reiken. Geen officiële verversingspost maar eigen initiatief. Geweldig. Nadat vriendin alweer volgens schema doorkomt en nog behoorlijk alert uit de ogen kijk, gooi ik er nog een schepje bovenop en fiets tot nét over de stadsring (20 km). Dit wordt de laatste halte waar ik haar nog kan aansporen en haar eindelijk mag vertellen dat ze ‘los’ mag gaan tot over de finish. Ik ben vol vertrouwen en vol spanning ook. Daar komt ze al. Een big smile en opgeheven duim zijn voor mij bewijs genoeg dat het helemaal gaat lukken zometeen. Mijn taak zit er op.

Tot en met de bezemfietsers die de allerlaatste halve marathonster begeleiden houd ik mijn spandoek omhoog. Zij verdienen het net zo goed, meer nog misschien, dan de nummer 1. Waar blijft trouwens die nummer 1? De snelle jongens van de hele marathon zijn nog niet gepasseerd. Check en dubbelcheck op de klok die wijst aan dat er 2:33 is verstreken. Navraag bij een van de verkeersregelaars leert dat het klopt, ze zijn er nog niet.

Minuten later ontwaar ik in de verte (ik ben inmiddels een stuk tegen de route in teruggefietst) een hoofd dat boven een heg op en neer beweegt: de koploper. “Go, go, go!”
Waar blijven de achtervolgers? Ze passeren één voor één met zeeën van tijd ertussen. Zo heb ik het nog niet eerder meegemaakt, de spanning gaat er op deze manier wel een beetje uit. Terug op het 19 km punt posteer ik me voor wat nu toch echt de aller- allerlaatste supportactie is. Laat de marathonners tot mij komen…

Ja hoor, daar komen ze. De dapperen die deze afstand hebben aangedurfd. Aan de shirts te zien zitten er bij die weten waar ze zich voor inschreven. Ik zie van Dam tot Dam, Leiden, New York, Berenloop, voor Kevin, Keihard en steengoed, Wok het oosten, de Halve van Hoogland en natuurlijk de Keiwijven voor pink ribbon. Ik zie Jan, Ronald, Cees, Piet, Arnold, Donna, Saskia, Monique, Annemarie, Machteld, Rob, Willem, Jacco, Steven, Wim, Hans, Wouter, Bert, Anja, Eva, Nienke, Petra en hoteldebotel ondersteboven Paul nog een keer. Na bijna 40 kilometer heeft hij nu last van zijn knie maar zijn voornaamste zorg is om te weten of ik me bij mijn tuimeling niet bezeerd heb. Over prioriteiten gesproken.
De paar oranje geschminkte lopers ontvangen uitbundig applaus en ook de mooiste loper kan rekenen op extra aandacht van het publiek. Van top tot teen in blauwgroen geschminkt, het haar in pieken getoupeerd, de oren elfachtig spits en onder aan zijn rug deint een staart. Hij is de Avathon en loopt alle kilometers op blote voeten. Nog een keer mag ik ‘het tweetal van Jannet’ aanmoedigen. Ook zij gaan de eindstreep halen dat is een ding dat zeker is.

Vriendin is thuis met boterhammen en thee inmiddels achter de kiezen. Vanochtend vroeg stond ze te stuiteren van voorpret. Nu staat ze met een tijd van 2:29:20 te stuiteren van trots. Terecht.

Naschrift:
De banaan was er niet bij de 10 maar gelukkig wel bij 12 kilometerpost.
Enneh… de nettotijd is 2:25:53  ; )