Zeventien
Zeventien in zeven weken. Het aantal trainingen dat ik gemist heb. Denk ik.
Zeven weken waarin ik niet meer dan vier keer gelopen heb. Het had eenentwintig moeten zijn. Volgens mij.
Dat vind ik erg.
Het wordt nog erger als ik uitreken hoeveel ik vanaf 1 januari dit jaar al heb gemist.
In mijn hoofd loop ik op een schema van 3x per week. Per jaar zijn dat 156 trainingen. Trek daar voor het gemak drie weken = 9 trainingen af zodat er ruimte is voor uitval door verkoudheid of een feestje en je komt uit op het getal 147 (incl. wedstrijden). Dat is een gemiddelde van 12.25 per maand.
Uitgaande van die berekening had ik in de eerste zeven maanden van dit jaar 92 keer moeten lopen.
In werkelijkheid ben ik 37 keer op pad gegaan.
In januari liep ik 7x
In februari 5
In maart 5
In april 1
In mei 7
In juni 7
In juli 5
Geen ene keer heb ik het streefgetal van 12.25 gehaald of zelfs maar benaderd.
Als ik die werkelijkheid doortrek naar het hele jaar kom ik op 74. Gedeeld door 12 maanden kom ik op 6.1 per maand. Huh? Dat is van die 12.25 maar de helft! Wekelijks niet meer dan een miezerige 1.5x. Ik zweer het je: mijn verbazing had niet groter kunnen zijn!
Tussen mijn oren zit er iets he-le-maal mis, dat moge duidelijk zijn.
Om aan de 147 van 3x per week te komen zou ik in de resterende 4 maanden bovenop de reguliere 49 trainingen nog eens 59 moeten optellen (108) om daarmee de 147 te behalen. Dat betekent dat de 3 reserveweken moeten vervallen (geen feestjes meer, laat staan een fikse verkoudheid) en het aantal trainingen per week zou moeten stijgen naar 6.
Ha. Ha. Ha. Dat gaat me never nooit niet lukken en ook al zou dat wel zo zijn, dan zou het een veel te grote belasting vormen voor mijn gestel. Ik mag blij zijn als ik de discipline kan opbrengen om de ‘reguliere’ training uit te voeren. Dat is vanaf 1 september tot en met oudejaarsdag 49 keer hardlopend in actie.
Wat dit laat zien is hoe makkelijk het is om mezelf een rad voor ogen te draaien. Hoe nodig het is dat ik mijn verwachtingen bijstel naar de realiteit. Wat dit laat zien is de verklaring waarom mijn prestaties achterblijven. Begrijpelijk dat ik niet de vooruitgang boek die ik denk dat ik zou moeten boeken. Geen wonder dat het niet opschiet. Logisch dat ik mijn tijden achteruit gaan. Met terugwerkende kracht durf ik mezelf geen hardloper te noemen. Of juist wel: “ik ben geen hardloper”.
Wat het gelukkig ook laat zien is hoe belangrijk het is om werkelijk geen ene training te missen. Hoe eenvoudig het is om wél progressie te maken. Hoeveel ruimte er is voor verbetering. Hoeveel winst ik nog kan pakken (als ik eerst mezelf overwin).
Van ondermaats naar middelmatig naar gemiddeld heb ik nog een lange weg te gaan. Vandaag de eerste stap… schoenen aan en gaan!
annelooptlangzaamhard 
Hi Anne,
Ik kwam via via op je blog…. je blogt over je teleurstelling dat je al die keren niet gegaan bent. Als je zo denkt dan wordt het een opgave. Geniet van de keren die je wel gaat. Ik heb geen vaste planning maar loop 3 tot 4x per week + 1x fitness. Wat mij het beste helpt is ’s ochtends gelijk mijn renkleding aantrekken en dan zo spoedig mogelijk gaan nadat ik heb afgehandeld wat ik moest doen (kind naar school of boodschappen of….) Als ik de kleding aan heb dan ga ik.
Keep running,
Dorothé
Hallo en van harte welkom Dorothé, ik wens je plezier met het lezen van mijn blog. Jij doet je naam eer aan door zo geweldig aktief te zijn. Goed hoor! Dankjewel voor je reactie.
Je MOET niet, je MAG en je KUNT. Als je nou eens begint met daaraan te denken ipv krampachtig vast te houden aan getalletjes, dan wordt het al een stuk leuker. En als je echt WILT kun je proberen om in het begin van de week op te schrijven wanneer je van plan bent om te lopen en je daaraan poberen te houden. Bij mij werkt het als ik het op papier zie staan.
Zoals altijd wijze woorden. Het laatste (op papier zetten) is precies dat wat ik voor ogen heb gehad met dit blog. Bedankt Jannet!