Zijn waar wij niet zijn (of toch Verlopen)

Verlopen besluit ik, wordt de titel van dit blog.

Het woord is me aangereikt door Leo Tolboom die vroeg “Hoe is je training gisteren verlopen?” De opening gaat zo: “Met passie en discipline kun je bergen verzetten…”. Een veelbelovend begin maar snel daarna verlies ik focus en groeit het verhaal uit tot een monster met zeven koppen. Het resultaat is een lange maar vooral complexe uiteenzetting waarin Martin Luther King optreedt naast Léonie van den Haak en waarin neuroo(n)tjes vonken, grijze massa verlicht wordt en ik zoveel energie opwek dat duizend kerstboomlampjes branden om uiteen te spatten en te eindigen zoals ouderwetse flitslampjes dat doen: grijs, gebarsten en niet geschikt voor hergebruik. Er bestaat geen lezer die hier een touw aan vast kan knopen. Een nieuwe poging dus, maar wees gewaarschuwd: het wordt er niet makkelijker op.

Zijn waar wij niet zijn

Raker dan Adriaan van Dis in Het Groot Dictee kan ik het niet formuleren. Overdreven bloemrijk en tegelijkertijd to the point (met of zonder koppeltekens?) zijn de voorbeelden die hij geeft van het gevoel van dáár willen zijn waar je je nu juist net niet bevindt. Hij is niet de enige met een ik-besef dat zowel burgemeester als swiebertje wenst te zijn. Way back when in 1976 zong Loekie Knol ‘ik hou van kaas maar ook van jam’ en in NRC Opinie & Debat onder de kop ‘Perk die enorme keuzevrijheid in’ geeft psychiater Esther van Fenema een kijkje in de wereld van Robin, een man van 27 jaar oud die niet gelukkig is.
Tik het woord keuzestress in en de zoekmachine komt met 7300 resultaten om uit te kiezen. Lijd ik niet aan keuzestress dan wel van de idee dat er zoiets bestaat als een parallel leven waarin ik mezelf tot in perfecte puntjes projecteer en zelfs daar aan één leven niet genoeg heb. Alinea 8 van Het Dictee opent met ‘Het extreme lokt meer dan het modale’ – een zinsdeel waarin ik geen enkele spelfout maakte, niet in de laatste plaats omdat die woorden me zo vertrouwd zijn dat er geen woorden meer aan hoeven vuilgemaakt – en nogmaals, ik ben daarin niet de enige getuige het interview met Marieke van der Pol in Volkskrant magazine. Zij vond als kind al het gewone bestaan te kaal en wenste uitzonderlijk te leven. Groots en meeslepend. Welja, wie niet. Ik laat de zoekmachine nog eens los en vind ‘Bevrijd jezelf 240: Ik wil een groots en meeslepend kunstenaarsleven’ .

Verlopen

Wat heeft dit in hemelsnaam met de training van gisteren te maken? Niets. Alles. Welgeteld 1250 meter door Clingendael in een slakkentempo is hoegenaamd niets om over naar huis te schrijven, maar het simpele feit dat ik weer loop betekent alles want hardlopen is de rode draad waarlangs ik uit dit door mezelf gefabriceerde doolhof ga ontsnappen. De eerste stappen zijn verlopen.

 

De foto is er een van een serie.