Puinduinrun 2013: ijs en weder dienende

Yeaaaaah whoohoo! Goed zo, voorzichtig! Kom op, whoa kijk uit! het pad is glad. Zet ‘m op! Klasse Wouter! De eerste drie kanjers met respectievelijk startnummer 479, 356 en 9 (Wouter Visser dus) bereiken de top van het duin waar ze door ons met enthousiast gegil worden ontvangen. ‘Ons’ zijn drie toevallig verzamelde gekken die het winderigste en kilste gedeelte van het parcours hebben uitgekozen om de lopers te entertainen. Staand op de hoogste duintop vlak voor het steilste paadje naar het smalste bruggetje dat uitkomt op het glibberigste fietspad dat leidt naar de volgende rondes en uiteindelijk, de finish, waaien we zowat uit ons hemd van winterse vrolijkheid.

  

Op de paar honderd meter die ik aflegde om hier te komen brak ik zowat zes keer m’n nek doordat m’n benen onder me vandaan floepten en het is voor het eerst sinds m’n blessuretijd dat ik er niet verdrietig om ben dat ik geen startnummer draag, want op deze ondergrond van sneeuw, ijs en smeltwater kan ik werkelijk met geen mogelijkheid uit de voeten. Mijn manier van voortbewegen laat zich het best betitelen als potsierlijk. In de zin van lachwekkend niet in de zin van een gracieuze Sappho. Van slippen en glijden heeft José Xavier (startnummer 201) op zijn vff’s hoegenaamd geen last en dat is maar goed ook want hij moet wél aan de bak.

Striemende ijsregen die prikt in onze ogen en zeiknatte voeten die bevriezen in onze schoenen weerhouden ons er niet van om te wapperen (kanjerspandoek) te juichen en te klappen voor elke loper die boven weet te komen. Zij lachen, wij lachen. Gek zijn we, allemaal. Gezond gek.

Khalid Choukoud en Sanne Broeksma zijn vandaag veiliger dan ooit. Al verschenen ze zelf aan de start dan nog zou het met geen mogelijkheid lukken om hun parcoursrecords te verbeteren. Vandaag is iedereen gelukkig als alle lopers heelhuids de finish bereiken, door de vrijwilligers en de organisatoren is keihard gewerkt om dat voor elkaar te krijgen. De trappen zijn sneeuw- en ijsvrij, voorafgaand aan de start is er een korte parcoursverkenning zodat alle deelnemers een eigen risicoanalyse kunnen maken en de speaker maant de lopers herhaaldelijk dat ze voorzichtig moeten zijn. Al met al een goed doordachte wedstrijd die GELUKKIG NIET IS AFGELAST. Eenmaal gestart gaat er hier en daar een loper onderuit maar geen grotere schade dan een deukje in het ego gelukkig. Bikkels zijn het, kanjers!

Op handen en voeten na ben ik lekker warm ingepakt in een lange tight en dubbelgevoerde winddichte regenbroek met erboven 2 thermoshirts, 1 vest, 1 windjack én een sjaal, petje en daaroverheen nog een regenjack met capuchon! Wat ik zoal voorbij zie trekken maakt glorieus duidelijk dat dit geen outfit is om 1500 traptreden mee te beklimmen. Puinduiners lopen hun rondjes zonder sokken, met blote kuiten en/of benen, kale hoofden, handen zonder handschoenen, met zonder doppen over of in hun oren en rozig-doorbloede armen die uit korte-mouwenshirtjes steken.

De ijskoude wind draagt de stem van de speaker naar boven en ik hoor dat de meeste lopers zijn gefinisht. Tijd om het hoge duin af te dalen via de kortste route: de enige trap die keurig met lint is afgezet omdat ‘ie niet is geveegd. Voetje voor glibberig voetje en me stevig vasthoudend aan het draad van de afscheiding lukt het me om zonder valpartij op het fietspad te komen.

Net voor ik de finish bereik zie ik nog net de vrouw met startnummer 115 als laatste aan haar laatste ronde beginnen – zulk soort onverzettelijkheid vind ik grandioos en hoewel ik normaal gesproken trouw aanmoedig tot en met de laatste loper, laat ik haar dit keer toch echt schieten.
Met kanjer Tom drink ik een kopje thee om te vieren dat het hem dit jaar gelukt is om de langste afstand te volbrengen (54:21) en terwijl we opwarmen kijken we met een klein beetje angst en beven alvast vooruit naar de Beach Challenge in juli. Voor Tom spannend omdat hij iets heeft goed te maken op de short triatlon van afgelopen jaar, voor mij spannend omdat ik hoop dat ik op de 5km van de Beach Run voor de dag kan komen zónder blessure mét conditie.