Martelgang

Waterboarden en hardlopen, een op het eerste gezicht ongebruikelijke combinatie. Voeg er het woord fysiotherapeut aan toe en in het hoofd van elke hardloper die ooit door zo’n knijpfetisjist (ik zeg het met liefde) onder handen is genomen rinkelen alarmbellen en floept een 1000watt-peertje aan. Ja lieve hardloopvrienden en -vriendinnen waterboarden in Guantanamo is héél iets anders dan planken met een sexy Guantanamera.*

Hoe kom ik hier ook alweer op? O ja, na de sessies op het met blauw skai-beklede en traploos in hoogte verstelbare waterboard is het me door de fysio vergund om drie keer 1 minuut te lopen. Geen seconde langer en geen stap verder. Op straffe van.

Die drie minuten verstop ik in een wandeling door regenachtig Den Haag: Lijnbaan, Noord West Buitensingel, Laan van Meerdervoort, Javastraat, Koningskade, Malieveld – binnenkort hier de start van de CPC – Herengracht, Fluwelen Burgwal – even binnen bij Run2Day, Kalvermarkt en over de Gedempte Burgwal weer naar huis.

Rennend passeer ik het Provinciehuis waar – al dan niet cynisch – druk overleg gevoerd wordt over provinciale herindeling. Mijn blik valt op twee blikjes die een zwerfplek hebben gevonden bij de bushalte voor het gebouw, ernaast op het bankje een papieren zak met ‘iets’ erin. Met een kleine aarzeling vouw ik de zak open: vier puntgave peren. De weegschaalsticker van Ekoplaza zegt ‘Peren Conference’ verpakt op 29.01.2013 voor 3,17 euro. Lang nadenken hoeft niet, de blikjes verhuizen naar de afvalbak maar de vergaderperen verdienen een betere bestemming.

De notie van marteling zit in mijn hoofd niet alleen vanwege de fysio, het is vooral een kwelling om er niet als een dartele vlinder vandoor te mogen gaan (wie mij ooit zag lopen herkent onmiddellijk ‘daar loopt een blauwtje’) en de drie minuten lopen ervaar ik als eilandjes van geluk. Een sneeuwwandeling door Meijendel zoals ik vorige week deed is heerlijk maar een wandeling door natgeregend Den Haag voelt als zelfkastijding: een vorm van marteling waarin ik uitblink als geen ander. Goddank zorgen de peren ervoor dat ik niet blijf hangen in wandelleed. Wat zal ik ermee doen?
Kut met peren is het eerste dat me te binnen schiet gevolgd door een flard van een zin uit een conference “… en zij schilt gewoon een peertje”. Vorige week nog bakte ik een tarte tatin met peer dat zal geen toeval zijn. Perenmoes, perentaart, peren crumble. Googelen met peer levert niet alleen een recept voor peren-chocoladecake, het brengt me ook naar iets wat ‘de peer van angst’ heet. De wat? De peer van angst, een middeleeuws martelwerktuig in de vorm van een peer die door middel van een schroefmechanisme kon worden geopend. Bij godslasteraars werd de (dichte) peer in de mond gestopt waarna door het openschroeven de mondholte zodanig werd opgerekt dat de kaakbeenderen braken. De etymologische herkomst van ‘kut met peren’ is snel gevonden als u bedenkt dat ook overspelige vrouwen met dit voorwerp gestraft werden. Geen spiervezel in m’n lijf die er over denkt om dit interessante weetje aan de fysio te vertellen!

Waterboarding en enge peren ten spijt is het minutenloopje het waard om uitbundig gevierd te worden, met peren-chocoladecake wel te verstaan. Dat herstelt lekker.

* Guantanamera is de benaming voor een vrouw (afkomstig) uit Guantanamo. Er zijn ontelbare artiesten die dit nummer hebben opgenomen, maar geen van die versies halen het bij die van de Duitse punkband Die Toten Hosen. Leuker bestaat niet.