van handdoek naar spandoek (Schoorl: de lange versie)

“O had ik maar een handdoek”, is de gedachte die door mijn hoofd schiet als ik om vijf over drie ’s middags gedesillusioneerd over een van mensen verstookt bospaadje sjok. Een handdoek om mijn gezicht in te verbergen nu de tranen over mijn wangen lopen. Snikkend als een klein kind om één domme hoela wiens ene domme opmerking zo abrupt een einde maakte aan wat tot dan toe een geweldige dag was.

Als ik over paranormale gaven beschikte had ik de voortekenen herkend: De NS die besluit om de aansluitende trein naar Alkmaar te laten vertrekken nog voordat de sprinter uit Den Haag goed en wel station Haarlem binnenrijdt, daarmee een stapel Schoorlgangers de zenuwen op het loperslijf jagend. Om op tijd aan de start te kunnen staan zullen ze, in plaats van rustig in te lopen, twee keer een sprint moeten trekken: de eerste naar sporthal De Blinkerd om daar hun tas te stallen en de tweede van de Blinkerd naar het startvak. Voorrang verlenend verlaat ik als laatste passagier de pendelbus en trek ik met de lange stoet de bergen in van het circus… nee, niet Jeroen Bosch. Dit is het land van Jan van Scorel.

Tussen nerveus heen en weer dribbelende vuilniszakken-op-pootjes door wurm ik me naar de Heereweg en van daar naar mijn stekkie aan de Oorsprongweg, een prachtplek omdat alle lopers van alle afstanden er passeren, zo kan ik de 30’ers drie keer, de 21’ers en de 10’ers twee keer een kanjerhart onder de riem steken. Het is het derde jaar op rij dat ik hier ben maar het bordje Dopersduin valt me nu pas op. Mocht Lance Armstrong ooit weer competitief aan de bak mogen dan is Schoorl er klaar voor.

Ook vorig jaar lag het parcours rond Dopersduin er wit bij, misschien dat het de trouwe Schoorllopers een voordeeltje oplevert ten opzichte van de first timers. Mijn voordeel zit er in dat ik geleerd heb om me warm aan te kleden: voet- en handwarmertjes om bevriezing van tenen en vingers tegen te gaan en – heren sla de rest van deze zin even over a.u.b. – nipple covers om m’n twee teerste deeltjes te beschermen. Laagjes, laagjes, laagjes dus met daaroverheen een met nepbont gevoerde winterjas en gaan met die banaan. (Ja, ook de Bananenboys zijn van de partij.)

Hoe anders ging het in 2011. In een shirt met korte mouwen en driekwart tight liep ik zelf als 10’er over de Oorsprongweg waar die dag in de verste verten geen sneeuw én geen kanjerspandoek te bekennen was. Een enorme inspanning bracht me tot nét voorbij de finish. Met de handdoek van die editie droog ik al jaren m’n haar, een handeling die me keer op keer de groeten doet en herinnert aan gelukkiger tijden. (De blauw-rose kleurencombi is uniek voor dit exemplaar – een rood T-shirt dat per ongeluk werd meegewassen.)

Dat ‘de Groet’ een bijzonder evenement is moge duidelijk zijn anders was ik die 12e februari niet met een door mij hoogstpersoonlijk in elkaar geknutseld spandoek uit Den Haag vertrokken om als supporter aan de slag te gaan. Zelf lopen was geen optie maar ik leefde in de veronderstelling dat dat eenmalig zou zijn. Ha, ha ha. Inmiddels kan ik gerust zeggen dat Schoorl een vast onderdeel is geworden van de supportkalender. Het spandoek kwam sindsdien steeds vaker in actie en onderging een kleine metamorfose: de zwarte viltstift-letters werden opgewaardeerd met een lik gele verf en rafelrandjes werden keurig omzoomd.

Voor de 2013 editie heb ik aan weerskanten bamboestokken toegevoegd waardoor ik het doek hoger kan ophouden. Zelf meedoen is – u raadt het al – alweer geen optie. Zo doende sta ik de weg af te turen, speurend naar de motoragent die voorbode is van de atleten die op hun beurt voorlopers zijn van de horde snelle en minder snelle recreanten. In de voorhoede verwacht ik een Lexgroep-atlete te zien, Lindsay Poesiat-van Marrewijk, winnares van de Ruitenberg Halve staat ingeschreven op de 30. Ze heeft een typerende loopstijl en is daardoor makkelijk te herkennen maar wie er allemaal voorbij stuiven, geen Lindsay. Ze zal toch niet opnieuw geblesseerd zijn?
Sufmuts! Je bent je bril vergeten! Met moeite lees ik de namen op de startnummers: Mike, Michiel, Michaël, Maikel, Michel. Michel! José, Sandra, Andrea, Eus, Leo (over hem straks meer)… onbekend/bekend het maakt niet uit, de hele wereld loopt in Schoorl vandaag. Tien minuten gaan voorbij en het wordt steeds drukker op de weg, vijftien minuten, twintig. Bij dertig barst de weg haast uit zijn voegen en de namen rijgen zich aanéén HupAdJokeMariaDirkAliFritsJanHenkChantalHans HansnogeenHansSanderJeroenweereenHansjeetjeAnnemiekeLauraGoedzo! Na veertig minuten wandel ik een eindje tot voorbij de T-splitsing waar de 21’ers rechtsaf zullen slaan. De laatste lopers komen en gaan. Wat schetst mijn verbazing: na een dikke 50 minuten verschijnt er zowaar nog een 30’er. Zesenhalve kilometer heeft ze afgelegd, nog 23,5 te gaan. Als dat maar goed komt.

De zon schijnt volop, de sneeuw drupt uit de bomen en iedereen is blij. De 21’ers slaan opgelucht linksaf en de 30’ers mogen nog een rondje langer genieten van het Hollandse duinlandschap. En dan ineens is daar Leo. Lang lijf, blauw shirt, baard, en van pijn vertrokken ogen onder een donkere muts. Leo is niet blij. Hij wandelt. Ik sla een arm om zijn middel en hoor teleurstelling en twijfel in zijn dodelijk vermoeide stem: “m’n verstand zegt linksaf, geblesseerd, maar opgegeven voor de dertig, wil zo graag rechtdoor, zo zeer”. Leo’s beslissing wordt aan mijn zicht onttrokken door de grote groep lopers die hem achterop komt, maar de gedachte aan Leo laat me niet los. Hoe zou het deze vriendelijke reus zijn vergaan? Is er iemand die het weet?

Drie keer is scheepsrecht. Omhoog die armen! Daar zie ik zowaar Rinus op z’n gemakkie voorbij komen, een kanjer. Drie uur na de eerste “Hup!” mag ik de 30’ers feliciteren met hun prestatie. “Goed gelopen. Klasse joh! Mooi zo.” Afgaande op de vele reacties lijkt het enthousiasme wederzijds te zijn. Lopers zwaaien terug, steken hun duim op, lachen, roepen “u bent zelf een kanjer”. Er is zelfs een heer die me zoent, waarvoor dank. Het doet me goed. Het doet me méér dan goed. Zelf hardlopen is wat me afgelopen jaren op de been hield maar sinds de zomer van 2012 vond ik door blessures, werk en andere zaken steeds minder vaak de motivatie om te lopen. Voor ik het goed en wel doorhad bevond me in een neerwaartse spiraal die ik niet gestopt kreeg. Donkere gedachten spookten door mijn hoofd, telkens hetzelfde rondje “Je kan niks, je doet niks, je bereikt niks, je bent niks”.

Met al het ‘niks’ dat ik in me had, is het na maanden van sip en somber gelukt om mezelf uit die spiraal te slingeren en nu mag ik gratis en voor niks opnieuw naar boven zien te ploeteren. Barefootje voor barefootje stap ik vooruit (letterlijk en figuurlijk geef ik me bloot). Zolang ik het goede gevoel niet uit mijn eigen lopen haal, haal ik het – heerlijk! – uit de lopers om me heen. Maar dan moet ik me door één domme troela natuurlijk niet uit het veld laten slaan. Die domme troela dat zit zo: na drieënhalf uur kanjeren en een bruine boterham met stroop sta ik achter een drankhek op de Koningsweg vol spanning te wachten op de toppers van de 10.

Mijn favoriet Khalid Choukoud is kanshebber op een medaille maar dan moet hij wel alles uit de kast halen. Ik gun hem van harte de overwinning. Aandachtig luister ik naar speaker Bert om vooral geen seconde van de wedstrijd te missen. Nog 3 minuten, nog 2, nog 1…. met een laatste restje spierkracht gaan mijn armen de lucht in en wappert het spandoek hoog voor Khalid. Abdi is dan al voorbijgeflitst dus winnen zit er niet meer in, maar een tweede plek misschien? Ik zie Khalid met de Noor Sindre Buraas de bocht om sprinten. Speaker Bert geeft het verlossende woord: een derde plaats voor Khalid. Balend en blij tegelijk moedig ik de volgende atleten aan. Hier wordt echt hard gelopen. Adembenemend om te zien. “Mevrouw gaat u eens weg met dat spandoek, ik kan zo niks zien”, tuttert een hoela met Beatrixhaar die krap twee seconden geleden uit haar vloerverwarmde villa naar straatniveau is afgedaald om te kijken wat toch al die commotie is zo vlak voor haar dure voordeur. Haar opmerking heeft effect.

Ken je dat? Dat je een mooi glimmende ballon opblaast tot ‘ie bijna knapt en ‘m dan loslaat. Tegen de tijd dat het laatste restje lucht eruit is gefladderd ligt daar op de grond dan zo’n uitgelubberd tragisch hoopje voorbije feestvreugde… Nou dat hoopje dat ben ik. Met de armen slap langs m’n lijf bungelend en mijn van frustratietranen natte gezicht diep in de bontkraag van m’n jas gedoken verlaat ik het parcours. Bij wijze van ‘staart tussen de benen’ sliert het spandoek door de natte sneeuw. O had ik maar een handdoek.

De neerwaartse spiraal blijkt onverwacht een staartje te hebben want tot diep in de maandagnacht word ik gekweld door uiterst negatieve gedachten. Ik zal ze jullie hier besparen. Liever schenk ik aandacht aan de mooie o zo ontroerende reacties (waar is die handdoek!) die ik druppelsgewijs ontvang van mensen (lopers) die laten weten wél blij te zijn met het kanjerspandoek. Voor iedere loper geldt: er is weinig zo leuk als een mooie finishfoto. Zo’n foto waarvan af te lezen is dat er een prestatie is geleverd. Bloed, zweet en trainen. Dankzij jullie is het gelukt om er een paar van mij op te sporen en zo voel ik me met onderstaande foto’s bevestigd in het kanjeren. Ammehoela met die hoela dus, volgend jaar sta ik er gewoon opnieuw. Met jullie en voor jullie.

De bovenste foto is gemaakt door Karel Delvoye, de middelste foto’s werden gemaakt door de supportende ouders van Sandra en Inge Meinen en de onderste is van de hand van Erik van Leeuwen. DANK!