In de clinch met Verademing

Tweet: “Ik kan me de hele dag opwinden.” (1/2/2013)

Tweet reply: “Speciaal voor @vanDalenAnne  #ademinademuit Nog tot 14 februari is het PDF van Verademing gratis (link).”

Zo gezegd zo gedownload. Koen de Jong en Bram Bakker schreven (in 2009 al) 192 pagina’s over ‘Verademing, goed ademhalen voor ontspanning, beter slapen, meer energie, sneller afvallen’. In de inleiding staat op pagina 14 een eerste oefening om vast te stellen of je goed ademt: adem in, niet te diep; verleng met kracht je uitademing. Doe dit acht keer. Heb je het idee dat je te weinig zuurstof krijgt? JA! Ik hap naar adem als was ik een drenkeling! Laat dan in het begin van je uitademing minder lucht ontsnappen (maak van je mond een tuitje). Doe dit ook acht keer. Word je duizelig? JA! Ik tol haast van m’n stoel zo draait de wereld.

#fail. Direct al struikel ik over de eerste horde. Ik sla de laptopklep met een knal dicht. Weg ermee. Niks voor mij. Hoezo verademing, nergens goed voor. Te confronterend. *zucht*

.

Ander onderwerp.

Mail to: wouterbuist@gmail.com. Date: 25/01/2013.

Hallo Wouter,

Fijn dat je weer workshops geeft. Een beetje ervaring heb ik al (hardlopen en vff’s) maar vanwege herhaaldelijke blessure (kuiten) wil een duurzame overstap naar barefoot niet goed lukken.  Vandaar dat ik me aanmeld voor de barefoot running workshop op 3 februari om 09.30u in de Kennemer duinen.

Met vriendelijke groet,

Reply:

Hoi Anne,

Dank voor je aanmelding. Ik hoop dat de workshop zal helpen om duurzame overstap te maken.
Ik ga hier in ieder geval mijn best voor doen. Vaak zijn er technische aanknopingspunten waardoor je gemakkelijker gaat lopen en de pijntjes afnemen.
Ik stuur je in de loop van volgende week nog een mail met alle info.

Vriendelijke groeten,

Parnassia, een zeldzaam bloemetje en de naam van de parkeerplaats die ons verzamelpunt is. Het stormt. Ik steek m’n hoofd boven het Bloemendaalse duin en wordt á la minuut gezandstraald. Koud is het ook, een graad of drie, de gevoelstemperatuur klinkt als “brrrrrrr potdomme!”. “Zal ik m’n regenjack uitdoen of toch maar aanhouden? Jij houdt je motorlaarzen zeker aan als we straks gaan lopen? Bij ons in Brabant zitten ze al aan het bier. Even voorstellen: ik ben Wouter. Hoi, ik ben Hans. Ik ook. Ik ook. Hallo, ik ben Anne.” De enige vrouw in dit gezelschap van tien. (Is barefootlopen overwegend een mannending?) Nadat Wouter zijn verbazing erover heeft uitgesproken dat er bikkels zijn zoals wij die zich vrijwillig aanmelden om zo vroeg in het jaar al uit de schoenen te gaan, gaat hij ons voor de duinen in. Direct al naked? Nee hoor we zijn geschoeid in Spyridons, Trek, Speed, KSO, Merrelltjes en Wouter op z’n fraaie zwartleren huaraches.

  

Van de fysio mag ik 4×1 minuut. Deze workshop duurt 2,5 uur. Carnaval moet nog beginnen en ik lig al in een deuk. Om je te bescheuren!

Blij dat ik m’n regenjack heb aangehouden tuf-tuf ik achter de heren atleten aan. Eenmaal ingelopen doen we een aantal dynamische oefeningen waarna we een zanderig duinpad opzoeken en onze schoenen aan de wilgen hangen. Frisjes. Al gauw komen we tot ontdekking dat het niet lang duurt voordat de kou uit onze voetzolen wegtrekt. Het gevoel blijft fris, dat wel, maar van verdere afkoeling (of onderkoeling) is geen sprake. Techniek techniek techniek. Wouter doet voor. Wij doen na.

Korte pas, laag bij de grond, lichaam en hoofd rechtop. Bij de landing opletten dat de hele voet de grond raakt van zijkant/voorkant tot en met de hak, maar wel zacht natuurlijk, we zijn geen stampertjes.
Om ons te helpen in het aanvoelen van de techniek doen we oefeningen zoals het lopen met de armen voorwaarts gestrekt, met de handen achter in de nek gevouwen en met de armen los langs het lichaam. We balanceren op één been (kijk eens mama!) zelfs met onze ogen dicht. We vlinderen heen en weer over het pad dat hier en daar hindernissen opwerpt in de vorm van takjes met zúlke stekels duindoorn. Ik kom tot de conclusie dat het een evolutionair gegeven is dat ons verstand in onze voetzolen woont: alle twintig voeten vinden hun weg om de prikkers heen. Gaaf!

We verlaten dit stukje duin en trekken verder door het landschap. Een Nationaal Park is het, zoals de Veluwe dat ook is. Machtig mooi gebied waar ik beslist vaker ga komen. Een paar flinke duinen verderop (fysio o fysio wat zul je van me denken) is het tijd voor meer techniek. Natuurlijke vering. Wouter doet ons voor hoe we kunnen springen vanuit onze heupen. Vraag mij niet hoe maar een van de heren blijkt er een ware meester in te zijn. Als een volleerd kangoeroe hopt ‘ie op en neer. Let wel: niet verend op de bal van z’n voet. Nee, met platte voeten en vanuit de heupen. Zelf modder ik een beetje, het zal er uit hebben gezien als een mixomatosekonijn dat op z’n laatste poten een wanhopige ‘hip hop’ probeert. Niet alle deelnemers houden het vol zonder schoenen, maar mijn tenen en ik wij genieten ons helemaal suf zo in de frisse buitenlucht. Duin op, duin af, dolle pret op naar het volgende vlakke stuk voor meer techniek: tempo maken met behoud van vlakke-voetlanding. (Als ik het gebrekkig omschrijf is dat geheel voor mijn rekening. Aan de kennis en ervaring van Wouter valt niet te tornen.) Ook hier weer weten de hersens in onze voetzolen de duindoornstekels feilloos te ontwijken. Uitgelaten versnellen we, het is nog een hele toer om te remmen zo blijkt uit de struikelpret. (Zelfkennis is een schone zaak: ik ben 1e in mijn klasse op dit onderdeel: jezelf voorbijlopen.) Wouter herhaalt maar weer eens: “het gaat om de balans”.

 Iet wiet waai weg. Als toetje mogen we tegen de stormwind in terug over het strand. De heren atleten (ahum) gaan lekker los en vliegen er vandoor. Ik draaf er achteraan maar ga al snel over in wandelpas. Dankzij m’n regenjack waai ik net niet uit m’n thermohemd, man wat waait het hier! Koude voeten heb ik nog steeds niet/allang niet meer al voel ik bij het aantrekken van mijn sokken heel duidelijk het temperatuurverschil, een aangenaam gloedje wel. Met een welgemeend ‘hartelijk dank’ aan Wouter en een warme chocomel later stap ik moe maar voldaan op de ov-fiets terug naar Haarlem. Het fietspad voert langs sterrenrestaurant de Bokkendoorns (heb ik ooit heerlijk gedineerd) dat gelegen is in het wethouder van Gelukpark. Ha, hoe toepasselijk.

Vier dagen. Vier volle dagen. Spierpijn. Nou ja, spierpijn… noem het beestje bij de naam en zeg gerust shin splints. Het kan me niet bommen, deze workshop had ik niet willen missen! Nu ik deze manier van lopen heb ervaren kan ik – als de fysio me nog op de behandeltafel toelaat – gericht opbouwen vanuit techniek. Voor de buitenwereld is het misschien van de gekke, maar in mijn beleving is het logisch. Op de vijfde dag stap ik op m’n Merrelltjes de deur uit op zoek naar een geschikte locatie om te oefenen. Niet de gebruikelijke zacht verende paadjes van het Haagse Bos, nee een harde ondergrond moet het zijn, liefst een gladde (maar niet glibberig). Uit het blog van Johannes de loper herinner ik me dat hij dit schreef over de ideale ondergrond:

Mijn doel was het fietspad van de “Franschman” naar Bergen aan Zee. Dat fietspad is een jaar geleden aangelegd met van die gladde betonnen platen. Je zou denken dat het op je blote voeten een crime moet zijn. Niets is minder waar als training voor BV-lopen is het ideaal. Geen takken, geen stenen, geen dennenappels, gewoon een puur gladde ondergrond. Je kunt al je aandacht besteden aan je looptechniek. Korte pas maken van 180 stappen per minuut, recht landen onder je zwaartepunt, knieën licht gebogen en zorgen dat je een zo kort en zacht mogelijk grond contact maakt.

En dit zegt Jan over asfalt:

Het makkelijkste is vlak en schoon asfalt, waar geen stenen of toplaag in zijn verwerkt. Je kunt er op lopen alsof je op hard zand loopt. Zolang je maar niet op je hak loopt of met een te grote klap landt, is er niets aan de hand. Van die rode fietspaden, waar een toplaag over het asfalt is gelegd is een heel ander verhaal.

Na een dik half uur stevig doorstappen kom ik uit in mijn ouwe buurtje rond de Energiecentrale. Met het verdwijnen van de gasfabriek is dit gebied ontwikkeld met huizen, scholen en een verhoogd park boven/rondom voetbalvelden en een manege (stadspaarden, jawel in het Haagse doodnormaal). Een helling met kinderkopjes en een geasfalteerd gedeelte met steentjes in de toplaag voert naar een grasveld.  De schoenen en sokken gaan uit en tien winterbleke tenen schitteren de vrijheid tegemoet. Met de eerste pas voel ik dat de gesmolten sneeuw nog dicht aan de oppervlakte zit, de bodem is kletsnat en dat trekt snel koud op. Ik houd het bij een half rondje wandelen alvorens ik langs de andere kant van het park naar beneden ga.

  

Wat ziet mijn oog… de ideale ondergrond! Een pad van betonplaten zoals door Jan beschreven, en het loopt langs drie zijden van het park. (De lengte blijkt 680 meter.) Glad en droog is tig keer aangenamer dan het natte gras. Warm is te sterk uitgedrukt, maar beslist prettig van temperatuur. Vier keer 1 minuut betekent vier keer een techniekoefening. Armen gestrekt voor het lichaam, armen langszij, landing op de hele voet, knieën gebogen, torso en hoofd rechtop. Ook het wandelen tussen de minuten door biedt ruimte voor techniek: ik balanceer op 1 been en imiteer weer het mixomatosekonijn. Het ‘flep flep flep’ geluid van platte voeten op beton weerkaatst tegen de huizen. Een passerende jongeman die niet bang is voor zoveel gekkigheid is zo vriendelijk om een ‘actie’foto te maken. Typisch een gevalletje ‘het lijkt alsof je stilstaat, je ging toch hardlopen?’

Het is natuurlijk geen toeval dat ik precies op deze plek uitkom. Alles heeft een reden en dit parkje is er om me terug te voeren naar dat wat ik nodig heb: lucht. Er moet meer lucht tussen mijn oren, in m’n longen, in m’n lijf en m’n lopen. Verademen zal ik!

Lezen gaat van au. Ik scroll eens wat, laat m’n ogen over de pagina’s glijden. Hier en daar een woord, een regel, een alinea. Elke dag een stukje.
’s Ochtends bij het wakker worden haal ik adem en ik word me bewust van de onrust die het creëert. Om de zenuwen van te krijgen. “Blijf liggen en haal adem!”, spreek ik mezelf streng toe. Nou, daar valt nog het nodige aan te klussen.

Ik troost me in de wetenschap dat de fysio me mijn duinavontuur heeft vergeven (pas nadat ze me op een doeltreffende manier duidelijk maakte dat als zij zégt 4×1 minuut, ze ook bedóelt 4×1 minuut) en me door laat gaan naar de volgende ronde: 4×2 minuten met 1minuut wandelen ertussen. Opgelucht verlaat ik de behandelruimte. Ik haal diep adem en blaas uit….