CPC 2013 (4): een schoon kado tot slot

“Wel inhaleren he”, hoor ik een brugklasser zeggen tegen zijn vriendjes die naast hem fietsen. “Doe ik joh, maar ik word er misselijk van”, is het niet zo stoere antwoord van de knul met Bieberhaar. Toen ik zelf brugklasser was rookte ik als een ketter en geen mens die mij deed stoppen. Na de constatering dat ik een ouwe sok geworden ben, schud ik m’n hoofd en denk “ga toch sporten joh, da’s veel beter voor je”. Sporten doen die gasten vast wel trouwens, voetballen of hockeyen misschien, met longen die nog flexibel genoeg zijn voor multi-tasking.

Mijn longen trekken dat allang niet meer. Dus trek ik er op uit om als Doña Quichot de wereld te verbeteren door het opruimen van zwerfafval, vandaag de laatste sessie met de  troepjes die werden achtergelaten door de 35000 deelnemers aan de CPC. Dit keer gaat de Daal en Bergselaan er aan geloven en omdat het dichtbij de atletiekbaan is, combineer ik het met een trainingsloopje op blote voeten.

De lopers zullen dit gedeelte van het parcours – wie zit er te wachten om na 10km te moeten klimmen met bochten – niet leuk gevonden hebben, maar ik vind het wel aardig om door deze sjieke woonwijk te fietsen. Hier geen koloniale kak zoals eerder deze week aan de Van Poepzelaarlaan, nee de sfeer hier is bedaagd (saai) en degelijk (ouderwets) en het rozenperkje rond een grasveldje ligt er stekelig maar fraai bij. In het gras vind ik overblijfselen van wat kortgeleden een sponsje was. De rest door een hond opgegeten?

“Kom Sponsje, kom maar bij het baasje, hier Sponsje… kom dan!” Ja hoor, daar komt ‘ie. Waar Sponsje is, is natuurlijk ook zijn vriendinnetje Dunea in helderwit karton gekleed met waterblauwe letters bedrukt. Van Berg naar Daalse heeft de wind ze van de weg afgeblazen over het trottoir heen tot diep in de bosrand. Hebbes!

Tiet veur un pafke, nee tijd om de CPC even te laten. Op naar HAAG Atletiek waar ik me piepjong mag voelen want deze club is dubbel zo oud en viert dit jaar haar 100ste verjaardag. De parkeerplaats en oprit van Sportpark Laan van Poot zien eruit als Parkpop net na het optreden van de laatste band… enorme puinhopen van plastic afval. Een verdwaald laarsje en een ‘te vondeling gelegd’ speelgoedkinderwagentje zijn opmerkelijk, maar met een lagere school en een kleuterschool als directe buren bestaat het afval voornamelijk uit snoep- en snackwikkels, chipszakken, blikjes en flesjes. De blote voeten moeten maar even wachten, dit moet eerst opgeruimd. Beschouw het als mijn kadootje aan de jarige.

     

Na het afval bij de ingang vervolg ik m’n warming up met het opruimen van het afval op sintelbaan en tribunes. Het alomtegenwoordige AA-flesje natuurlijk, maar ook verrassend veel bierdoppen en -blikjes. Overblijfselen van een HAAG feestje of achtergelaten door ‘gasten’? Wie het weet mag het zeggen.

Dankzij een verrekt koude wind is de gevoelstemperatuur ergens onder nul dus houd ik m’n fleece-trui lekker aan terwijl ik rondjes draai in gezelschap van een jongeman die een sprintprogramma afwerkt. Toeval wil dat ik hem telkens uit het oog verlies als hij in volle vaart over de baan dendert en hem pas weer te zien krijg als hij wandelend naar zijn startpunt terugkeert. Het duurt niet lang of mijn training is gedaan. Minuten zijn nog steeds minuten en stiekem vraag ik me af of het gaat lukken om aan het half uur te komen dat ik nodig heb om van de zomer deel te kunnen nemen aan de 5km van de Beach Run in Kijkduin. Afijn, wie dan leeft die dan zorgt. De CPC roept…

Met nieuwe energie werp ik me op de hardlooprestanten langs de Segbroeklaan. Duidelijk een moment waar de halve marathonners behoefte kregen aan een oppepper: gel gel gel gel gel gel en nog eens gel. De narcissen doen hun uiterste best om de berm geel te kleuren maar ze worden daarbij danig dwarsgezeten door SIS & Co. en dan te weten dat dit de tweede keer is dat ik dit gedeelte aanpak. Wonderbaarlijk hoeveel gelverpakkingen ik de eerste keer over het hoofd zag.

 

De Segbroeklaan eindigt bij de Houtrustbrug die de overgang vormt naar de Van Poepzelaarlaan, een gedeelte van het parcours dat ik beslist geen tweede keer wens te doen. Alle 21,0975 kilometer zit erop. Bij deze verklaar ik de CPC schoon.

Volgend jaar viert de CPC de 40e editie. Die zondag kom ik natuurlijk in actie met het kanjerspandoek. De ‘monday after’ sta ik met de fiets aan de start voor de eerste schoonmaaketappe. Wie weet ben ik niet de enige…

Totale opbrengst:

• 71 sponsjes
• 45 gels
• 36 bekers

Op 35000 deelnemers zijn dit getallen waar niemand van wakker ligt dat begrijp ik. Vanuit een ander perspectief bekeken zijn het 71 honden, katten of egels die niet doodgaan aan een maagverstopping; zijn het 45 vogels die niet doodgaan aan suikervergiftiging; zijn het 36 negatieve reclameboodschappen voor schoon water (@Dunea) minder en zijn het 152 stuks zwerfafval die niet via een omweg op uw en mijn bord komen. En als leuke bijkomstigheid is er nog dat ik elke dag een flink stuk heb gefietst en mezelf een positieve boost heb gegeven. 

Nog even dit: de sponsjes werden na een rondje in de wasmachine kraakhelder schoon en ik wil ze graag hergebruiken. Eén logische toepassing is om ze te gebruiken waar ze voor gemaakt zijn (als spons), een andere mogelijkheid is om ze te gebruiken als groeibodem voor planten (tuinkruiden bijv.), maar er zijn vast meer manieren om ze te recyclen. Weet u er een? Reacties zijn welkom.