Over pindakaas en nieuwe schoenen

Elk voorjaar, met de sneeuwklokjes en narcissen komen ze tevoorschijn: nieuwe schoenen. Wondertjes van innovatie, technologisch vernuft of gestileerde eenvoud, elk paar in frisse kleuren (roze voor vrouwen, leuke voor mannen). Mirakels van marketing want wat de fabriek uit komt moet verkocht. De dames en heren van de PR-afdeling zijn bijna net zo flitsend als de schoenen en hun praatjes vullen keurig de gaatjes in de markt. Jaar in jaar uit wordt hardloopland overspoeld met ‘Wij van wc-eend’-bewijzen waarom dit model beter is dan dat van vorig seizoen. Elk jaar nemen ‘Wij van lopen is leuk’ die sprookjes voor lief omdat we er heilig in geloven, omdat ons oude paar vies is, of omdat we simpelweg verliefd zijn op dat ene o zo mooie schoentje. Is dat erg? Welnee joh, dankzij onze collectieve kooplust smeert menig hardloopwinkeleigenaar niet alleen boter maar ook nog eens beleg op z’n brood.

Ben jij nog op zoek naar een nieuwe liefde? Volg gerust de link naar een overzicht en reviews:  http://www.runnersworld.com/running-shoes/2013-spring-shoe-guide

De acht liefdespaartjes die ik afgelopen 3,5 jaar verzamelde zijn zeker goed voor tig potten pindakaas met of zonder stukjes noot. In den beginne was er het Brooks ‘instapmodel’ met veel demping. Daarna volgden diverse Inov8’s en VFF’s. Een uitstapje naar Newton (miskoop, nooit gedragen) werd gevolgd door opnieuw een dikkezolen-model van Saucony in fluoranje en vandaar ging het naar de meest recente aankoop: een paar oranje Merrell Pace Gloves om uiteindelijk te finishen op… waarop eigenlijk?

Vergelijken van lopen in schoenen en lopen op blote voeten is als het vergelijken van appels en peren. Die valkuil sla ik over, ik beperk me tot alleen de peren. Daarvoor moeten we even terug naar april 2011 waar ik vertelde over de eerste schreden op het blessurepad. Eigenlijk ben ik al die tijd niet van dat pad afgeweken en al maakte ik hier en daar een uitstapje waarbij het de schijn had dat ik hersteld was, de combinatie van ongeduld en stramme kuiten bleef narigheid geven. Twee jaar waarin ik ontdekte hoe belangrijk hardlopen voor me is geworden. Vierentwintig maanden van looptechniek, motivatie en hardleersheid. Honderdvier weken waarin ik 3x had kunnen trainen, soms daadwerkelijk ging trainen, vaak thuisbleef, een doodenkele keer fietste of zwom, niet 1x core stability oefeningen deed. Nu is de tijd gekomen dat de fysio me groen licht heeft gegeven om het blessurepad te verlaten. Onze gezamenlijke inspanningen werpen hun vruchten af. Mijn geduld en motivatie en haar knijpen en coachen hebben voldoende resultaat geboekt: de kuitspieren zitten niet langer vastgeplakt aan m’n scheenbenen en dat is letterlijk en figuurlijk een bevrijding. Ik mag de wijde wereld in! Gelukkig wel met een wekelijkse controle-afspraak en een verantwoord opbouwschema.

Ren ik direct naar de hardloopwinkel voor de nieuwste schoenen? Neuh, dat dacht ik niet. Ik loop heerlijk door op wat ik al die tijd al bezit: m’n eigenste voetzolen. Gratis en voor niks, veerkrachtig, slijtvast, waterdicht en in een kleur die als geen ander bij me past: huidkleur (alleen als het heeeel koud is neigend naar roze). Van het bespaarde geld trakteer ik mezelf op een grote pot van de lekkerste pindakaas. Mét nootjes.