Op voeten

Ik zeg “Blootsvoets lopen op harde ondergrond bevalt me.”

Huh? Wat? Anne, ben je van je tak gevallen soms? Ben jij de Anne die zo hoog opgeeft over crossen en bospaadjes, dol op strand en ruiterpad. Ben jij de Anne die beweert dat haar hersens in coma schieten bij het zien van asfalt?

Ik herhaal “Blootsvoets lopen op harde ondergrond bevalt me wel.”

Ja maar Anne, ben je vergeten hoe het voelt om dwars door het groen te struinen? De zoete lucht van bosanemoontjes in je neus, het geritsel van bladeren boven je hoofd en een zachtverend bed van houtsnippers onder je voeten.

Ben je wel helemaal lekker?

Nog maar een keer dan “Blootsvoets lopen op harde ondergrond bevalt uitstekend.”

Zeg Anne, nou moet je ophouden hoor. Asfalt is voor auto’s en daarmee uit.

Met volle teugen en op blote voeten genietend van het warmende effect dat het lentezonnetje op het asfalt heeft, wijk ik uit om ruimte te geven aan ‘het ideale gezin’ dat me tegemoet komt. Een moeder met stralende ogen en krullen die dansen, vader met gespierde armen trekt een bolderkar (wie herinnert zich nog de gelijknamige affaire) met daarin hun zoontje. In het voorbijgaan leunt het jongetje met blozende snoet lachend over de zijkant van de kar, zijn gestrekte arm eindigt in een priemende vinger die mijn kant op wijst.

Boven het geratel van de wielen uit klinkt zijn stem, helder als een sneeuwklokje: “Kijk papa! Die mevrouw, die loopt op voeten.”