Positieve negative split

“Hee Bert! Kijk die dan!” De ene wegwerker gebaart naar de andere dat ‘ie vooral zijn graafwerkzaamheden even moet stoppen om te zien hoe ik door de plassen langs hen heen trippel. Op blote voeten. Ooit – in een ver en minder grijs verleden – werd er naar me gefloten als ik een bouwplaats passeerde. Verlegen als ik was vond ik dat soort aandacht vreselijk genant, maar deze nieuwe aandacht kan ik hebben. Extra vrolijk zwaai ik naar ze, blij dat het mij vergund is om vrij door de regen te rennen en ik niet hoef rond te klossen in loodzware werkschoenen.

Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat dit trainingsrondje er een is van twee helften. Bij vertrek draag ik wel degelijk degelijke hardloopschoenen. De reden voor deze keuze is dat het een stadsrondje wordt (ik heb geen zin om eerst een half uur door de zeikregen naar het bos te fietsen naar waar de betonplaten liggen) en omdat ik niet uit m’n hoofd weet welk soort bestrating ik tegenkom neem ik dus het zekere voor het onzekere.

Hotsamme, m’n handen vriezen er zowat af zo koud is het. Kan iemand daar niet iets warms voor uitvinden? Misschien iets á la vff’s maar dan voor je vingers in plaats van voor je tenen. O wacht, handschoenen… duh.

Korte passen, lage snelheid(!), hoge frequentie, knieën naar buiten, tenen ontspannen, buikspieren licht aanspannen, bovenlijf recht, armen laag in tegenstelling tot mondhoeken, die kunnen niet hoog genoeg. Ik loop heerlijk, de vff speed is mijn allerfavorietste paar schoenen maar toch mis ik iets. Grondcontact. Feedback. De signalen die door m’n gevoelszenuwen vanuit m’n voetzolen naar m’n hersens en weer terug gestuurd worden ontbreken. Natuurlijk voel ik het verschil nog wel tussen asfalt of klinkers, maar het is beduidend minder. Wie had dat gedacht, dat zelfs het 4mm dunne zooltje van vff te dik kan zijn. Hoe ongevoelig moet het zijn om – zoals ik tot kortgeleden deed – op reguliere hardloopschoenen te lopen. Huuu, ik moet er niet aan dénken.

Na 20 frisse minuten van de eerste helft heb ik er genoeg van. Uit gaan ze, in de rugtas ermee. Hatsjekiedee zo voelt het beter: met de W van stampen gaan niet drie vingers maar wel tien tenen de lucht in. De route bestaat voornamelijk uit asfalt en stoeptegels dus geen enkel probleem om over te lopen. Dat het regent maakt het nóg lekkerder: het water vormt een soort van beschermend laagje om m’n huid en kleine steentjes en ‘ongerechtigheden’ worden bij elke stap als vanzelf afgespoeld. Feestje!

Halverwege de terugweg ligt over de volle lengte en bijna volle breedte de straat opengebroken. Wegwerkzaamheden: over een paar maanden ligt hier een prachtig nieuw wegdek waar nu een zandbak is. Liefst zou ik dwars door die zandbak crossen maar hekwerk en de aanwezigheid van stoere mannen in oranje hesjes houden me tegen. Braaf gebruik ik de smalle strook die voor fietsers en voetgangers is gereserveerd. Rijplaten! Lekker glad en zacht. Laat de trailrunners hun goddelijke gang maar gaan in België, ik loop hier mijn eigen Bouillonnante. (Welgeteld 5 hele passen, meer zand ligt er niet.)

 

Zo tegen de tijd dat thuis in zicht komt constateer ik dat ik bezig ben aan een negative split en die ontdekking levert me inwendig twee schouderklopjes op. Eén omdat ik m’n krachten goed verdeeld heb en één omdat ik slim genoeg was om m’n schoenen uit te doen. Zo leidt dit onverwachte stadsloopje tot een even onverwacht positief resultaat.