Barefoot blauw

Met een bioloog in het gezelschap blotevoeters zie je net even meer. Een sliert slakken, een vlucht zwaluwen en toepasselijk in blauwpaars en uitbundig bloeiend, het duinviooltje. Hoezo toepasselijk? Vanwege de kleur. Blauw behoort tot de koele kleuren van het spectrum en koel was het zeker. Zeg maar gerust verrekte koud. In vergelijk met de workshop in februari is het nauwelijks warmer en ik ben maar wat blij dat ik besloten heb om een thermoshirtje te dragen. Korte broek, dat dan weer wel.

Gauw de schoenen uit en gaan: heen en weer over het strand. De #koningsteen houdt zich buitengewoon goed, geen centje pijn: bij deze is ‘ie genezen verklaard. Drie hele weken heb ik niet gelopen en nu loop ik over van energie. Het voelt goed om de techniek op te frissen, helemaal als Wouter mijn vermoeden bevestigt dat ik sinds de kennismaking, vier maanden geleden nog maar, flinke vorderingen heb gemaakt. Herhaling zorgt ervoor dat de signalen vanuit de spieren worden opgeslagen in de hersenen waardoor diezelfde beweging alle volgende keren tot een automatisme wordt. Blijkbaar zijn de paadjes in mijn hersenen nu voldoende ingesleten om mijn bewegingen soepel te laten verlopen.

Tegen de tijd dat we het strand de rug toekeren voelt alles koud behalve m’n voeten. Een korte afstand over grindklinkers (onaangenaam) leidt naar een schelpenpaadje de Kennemerduinen in. Verschil met de vorige keer? Ik sta niet langer onder curatele van de fysio en mag er dus een soort van fartlektraining van maken. Als dan halverwege ook de zon nog doorbreekt kan mijn dag niet meer stuk.

Dank aan collega-blogger HardloperHans die ondanks de vrieskou niet het strand af is gevlucht.