SlimChi

Van ’s werelds oudste bewaard gebleven schoen wordt beweerd dat ‘ie 3000 jaar oud is. Het uit één stuk koeienhuid gesneden exemplaar werd gevonden in een Armeense grot. Van zijn eenvoudiger broertje, de sandaal, werd een 10,500 duizend jaar oud paar tevoorschijn getoverd uit vulkanische resten in Oregon. Gemaakt van vezels van de bast van de saliestruik.

De leeftijd van dat bewaard gebleven schoeisel betekent niet dat de mens toen pas iets aan z’n voeten droeg. Het schijnt dat onze voorouders zo’n 40 duizend jaar geleden de vaardigheden ontwikkelden om hun blote onderdanen te beschermen tegen kou, nattigheid en scherpe stenen. De schoen/sandaal was geboren.

Tot zover de geschiedenisles. Aanleiding voor dit alles is de introductieles Chi Running die (door heel Nederland) gratis wordt aangeboden door Run2Day. Zo’n proefles staat al jarenlang op mijn verlanglijstje maar het kwam er telkens niet van. Eerlijk gezegd is zo’n eerste kennismaking voor mij inmiddels een beetje als mosterd na de maaltijd, toch wilde ik deze kans niet voorbij laten gaan. Een mens is immers nooit te oud om te leren en zó enorm ervaren ben ik nou ook weer niet. Met de workshop van Wouter nog vers in het lijf sta ik daarom blootsvoets, als een vreemd eendje in de bijt, temidden van een bende dikgezoolde lopers te luisteren naar wat Julitta Boschman (gecertificeerd coach, op blauwe Merrell’s) te vertellen heeft over Chi Running. Voor we naar buiten gaan om e.e.a. in de praktijk te brengen is het zaak om alle deelnemers in gepast schoeisel te strikken. Virrata’s, Kinvara’s en Free’s in fluorkleuren vliegen in het rond net zolang tot iedereen zijn/haar maat gevonden heeft. Mijn veterloze tenen vallen uit de toon en wekken nogal wat verbaasde blikken en vragen op. “Heb je het niet koud?” “Zijn er voor jou geen schoenen?” “Ben je niet bang om in glas te trappen?” “Heb je genoeg eelt onder je voeten?”

Nu weet u, beste lezer, dat praten over hardlopen iets is wat ik uren achtereen kan doen zonder dat het me verveelt. Waarom bekruipt me dan toch een gevoel van ergernis bij zoveel (oprechte) interesse? Deels zal dat te maken hebben met het feit dat ik geen van de vragenstellers ken, deels met het feit dat ik me in grote groepen niet op m’n gemak voel, deels omdat ik denk ‘als je hardloper bent dan ben je toch zeker wel bekend met wat er zoal gebeurt op dit gebied’ en deels is het mijn gebrek aan begrip voor wat ik – stiekem – domme opmerkingen vind. Ik spreek een hartig woordje met mezelf (doe niet zo blasé madam) en doe mijn best om op alle vragen vriendelijk te antwoorden: Nee, ik heb het niet koud. Jawel, maar ik draag bewust geen schoenen. Nee, als ik glas zie liggen loop ik er omheen (daar heb ik ogen voor, heel handig). Nee, er vormt zich geen eelt onder mijn voeten en da’s ook niet de bedoeling.

Afijn. Het Haagse bos in, over klei- en fijn grindpad (fijn als in klein, niet als in prettig), tot bij het eerste grasveldje waar Julitta ons vertelt over de basishouding. Dat het belangrijk is om van voet tot kruin rechtop en uitgelijnd te staan en hoe we dat voor elkaar krijgen. Dit blijkt achteraf mijn leerpunt te zijn: bij wat wij over het algemeen als een rechte houding ervaren, staan in feite onze schouders uit het lood, te ver naar achteren. Wie kent niet de kreet van de gymleraar: “hoofd omhoog, borst vooruit.” Bij dat ‘borst vooruit’ trekken de schouders automatisch naar achteren tot voorbij het bekken. Om dat te ervaren doet ze ons voor hoe we een – denkbeeldige – bal omarmen en die vervolgens tegen onze buik drukken. Als we onze armen dan weer los laten hangen zitten onze schouders boven ons bekken. We oefenen het een paar keer en wat blijkt: het werkt! Ik voel duidelijk verschil, veel beter in balans. Laat m’n hersens maar in de waan dat ik krom voorovergebogen sta, dat leer ik ze de komende weken wel af. Mooi werk.

Zeker vijftig denkbeeldige ballen stuiteren zo voorbij de speelplaats op weg naar de Walther Boerweide waar we de twee jongens die er rustig een biertje drinken, entertainen met ons heen en weer gedraaf. Goed voorbeeld doet goed volgen en prompt reageren beide heren door ons te trakteren op een serie push ups als bewijs dat ook zij razend fit zijn. Attente groepsleden waarschuwen vriendelijk: “Kijk uit dat je niet in de hondenpoep trapt, Anne” en een slimmerik merkt op “voordeel bij jou is dat je de poep niet met een stokje tussen het profiel van je schoenen uit hoeft te peuteren.” Precies, mijn voeten zijn waterdicht en dus eenvoudig afwasbaar. Natuurlijk trap ik liever niet in poep maar veel schade zal het niet toebrengen dus als ik mag kiezen trap ik liever in een drol dan in een duindoornstekel.

Alle ballen verzamelen, het is tijd om houding, benen en pasfrequentie te oefenen. Op dit onderdeel is het verschil met de traditioneel gschooldee en geschoeide lopers duidelijk zichtbaar. Hoewel sommige van hen een voorvoet- of middenvoetlanding hebben, bewegen ze – op een enkeling na – log. Het doet me bijna pijn aan de ogen zo moeizaam zien hun passen er uit. En dan te bedenken dat ik ook zo liep! Het zal me benieuwen of er uit deze groep een is die zich prettig voelt bij deze nieuwe techniek, aan de serieuze gezichten te zien durf ik er geen geld op te zetten. Sinds de start van mijn ontdekkingsreis door de wereld van VFF’s, Pose, de mix van Wouter, blootsvoets en nu Chi, kenmerkt mijn beleving zich vooral door plezier en dat valt – hopelijk – niet alleen van mijn gezicht af te lezen maar ook van de manier waarop ik voortbeweeg.

Hoe een kleine aanpassing voor groot verschil kan zorgen voel ik op de weg terug. M’n knie geeft aan dat ‘ie geen zin meer heeft – afgelopen weekend rende ik al te onbezonnen langs een duin naar beneden en overstrekte ik een pees in m’n rechterknie – maar door een extra zorgvuldige houding (ja, nu ook de schouders uitgelijnd) lukt het me om het niveau van schokbelasting zodanig terug te brengen dat de zere pees er vrede mee heeft. Dat ik dit mocht ontdekken dat is me de ietwat ongemakkelijke aandacht in het begin van de avond dubbel en dwars waard. Blessurevrij lopen, ik begin er zowaar in te geloven.