U is toch wel verzekerd?

Windkracht zes en een groep jonge scouts ploetert richting Wassenaarse slag. Een bijzonder iel exemplaar ploetert dubbel zo hard omdat ‘ie, in plaats van langs de vloedlijn zoals de anderen, op eigen houtje door het mulle zand loopt. Uit nieuwsgierigheid trek ik een minuutje of wat met hem op. Waarom ‘ie het zichzelf zo moeilijk maakt, vraag ik hem. “Ik ben bang voor de kwallen.” Dat ze dood zijn doet aan zijn bang-zijn niets af. “Je kunt ze makkelijk ontwijken hoor”, opper ik geruststellend. Zijn weerwoord, op stellige toon: “Sommige kunnen giftig zijn, zo giftig dat je er dood van gaat.” Mijn verzekering dat die soorten hier niet voorkomen overtuigt hem niet en als ik hem ten overvloede wijs op het feit dat hij stevige sportschoenen draagt slaat zijn bloedserieuze reactie me zowat steil achterover. “Ik probeer geen enkel risico te lopen”. Tegen zoveel bang ben ik niet opgewassen. Ik laat me terugzakken en zie hoe hij een eenzaam stipje wordt. Een angstig uit z’n ogen kijkend scoutje, niet ouder dan acht en nu al in de kist.

 

Mijn gedachten zijn boos. Het zou verbóden moeten worden om kinderen op te voeden tot dit soort schijterds. Zijn ouders zie ik als van die types die de godganse dag met desinfecterende zeep in de weer zijn. Alles wat buiten leeft is eng en ‘Bah, vies!’ is een reflex. Zo’n kind dat netjes aan tafel zit met een stomp kinderschaartje. Zo’n kind dat een 10 krijgt voor een spreekbeurt over vlinders van Zuid-Oost Azië en een astma-aanval van een koolwitje dat om z’n bol fladdert.

 

Met nu wind mee ren ik door het schuim langs de vloedlijn, behendig de vele kwallen ontwijkend. Gaandeweg realiseer ik me dat ik van zijn leventje niets weet en dus ook niet moet speculeren. In plaats van boosheid voel ik hoe ik overspoeld word door een golf van dankbaarheid. Mijn jeugd was er een van buiten spelen, van hutten bouwen (ja, mét splinters) van slootje springen (niet erover maar erin) van zand en modder, van mieren pieren kikkers en slakken, van koeienflaters en konijnenkeutels, van op je rug in het hoge gras liggend naar de wolken kijken (de ziekte van Lyme bestond nog niet), van halfbevroren, doorweekt of zonverbrand, van zand schuurt de maag: wortel en radijs zó uit de grond, van risico en zorgeloos geluk.