Enterteenment

Blootsvoets in het park deed ik eerder al. Blootsvoets in de regen ook. Blootsvoets door de stad, in het bos en over betonplatenfietspad is onderdeel van m’n reguliere rondje. Blootsvoets aan het strand deed ik vorige week nog. Vandaag regent het als een gek en nu combineer ik blootsvoets met heuveltraining. Nou ja, heuvels… het rozerode fietspad door de Nieuwe Scheveningse Bosjes kronkelt zoals duinen nou eenmaal doen, omhoog en omlaag. Niet overdreven steil, niet overdreven lang. Precies goed.

Vijfhonderdvijftig meter heen. Vijfhonderdvijftig meter terug. De eerste heen neem ik als uitgangspunt. (Grofweg vier minuten, seconden heb ik even niet bij de hand.) Na vier op-en-neertjes een break van een minuut of vijf voordat ik de tweede set afwerk. De eerste uitdaging is om zo vlak mogelijk te lopen. De tweede is beheersing: een constante pasfrequentie en -lengte bij op en bij neer. Dus niet met van die minipasjes omhoog en al helemaal niet met van die grote stoemppassen omlaag. Saai? Dacht het niet. Ik heb al mijn aandacht nodig om bij de les te blijven.

Mijn bewegingen worden nauwgezet gadegeslagen door de toegestroomde collega’s. In hun enthousiasme nemen ze bezit van het parcours. Ze rekken zich uit om mij al van ver te kunnen zien aankomen, een enkeling rekent op een lange zit en heeft ’n slaapzak bij zich. Ogen op steeltjes getuigen van hun verbazing over mijn snelheid. Temidden van al die opwinding is er zelfs een bij die me zomaar een knuffel kado geeft. Kom daar eens om op een doodgewone zaterdagmiddag.

Jammer genoeg is door de spanning een van de andere toeschouwers onwel geworden. Haar (of zijn) hartje klopte uit pure liefde voor de sport nét iets te snel waardoor het knapte. Voor mij een signaal om bij een volgende training extra aandacht te schenken aan m’n hartslag.