Beach Run (vooruitblik)

Jippie! Eindelijk, het is zover, de langverwachte wedstrijddag is in zicht. Zes maanden volharding achter de rug. Een laatste massagebeurt bevestigt wat ik meende te merken: mijn kuiten zijn er klaar voor. In ontspannen staat wapperen ze vrolijk heen en weer als de welbekende kipfilets van de kiloknaller. Niet alleen mijn kuiten zijn in opperste staat van paraatheid, ik zelf sta ook te trappelen om de verschrikkelijke duinen te bedwingen die vast onderdeel zijn van de jaarlijkse Beach Run in Kijkduin aan de vooravond van het grootse Beach Challenge triatlon evenement. Ook vaste prik is dat ik me elke keer verkijk op de route die het parcours aflegt, daar waar ik verwacht linksaf te moeten moet ik naar rechts, waar ik verwacht te gaan dalen doemt plots een helling op en de tweede helft over het strand voelt altijd langer dan het is. Een opfrisser kan dus geen kwaad en ook check ik graag nog even hoe het zit met de ondergrond, hoe blootsvoetsvriendelijk is het parcours ook alweer?

  

De start, zonder schoenen, is vanaf het strand en de eerste hobbel is de strandopgang, kinderkopjes, gevolgd door redelijk gladde betonklinkers en overgaand in duinpad van asfalt met irritant scherpe steentjes. Daar ga ik m’n voetzolen niet aan wagen (schoenen aan). Na die eerste halve kilometer gaat het over in gladde bestrating en zand, veel mul zand (schoenen uit) onderbroken door een paar honderd meter grind (schoenen weer aan) waarna de resterende kilometers over het strand voeren (schoenen uit). Voor straf mag ik dan nog een keer de kinderkopjes tackelen (schoenen weer aan) om vervolgens blootsvoets (schoenen nog één keer uit) over de finishmat te flitsen. Krijgt u al flashbacks van workshops met de welbekende oefening petje-op petje-af? Maakt u zich geen zorgen. De schoenen zijn zogenaamde ‘waterschoenen’ en in werkelijkheid niet meer dan zooltjes met een elastisch bovenwerk, het weegt zo goed als niks en er komen geen veters aan te pas. Floep aan, floep uit. Voor deelnemers die strijden om een podiumplek zouden de schoenwisselingen ondoenlijk zijn maar voor mij – laatste of éénnalaatste – maakt het geen fluit uit of ik een minuutje meer of minder onderweg ben.

Net als voorgaande jaren zal ik zo hard lopen als ik kan maar m’n eindtijd doet niet terzake zolang ik plezier heb en zorg dat ik heel blijf  mogen het veertig, vijftig of voor mijn part zestig minuten worden. Ik concurreer met niemand en vooral niet met mezelf. En dát dames en heren is de nieuwe Anne.