Beach Run (nabeschouwing)

Feestelijk en ademloos: de Beach Run in twee woorden. Zal ik er meer woorden aan vuil maken? Nou vooruit een paar dan, voor uw aller leesplezier…

In opperste staat van verbazing verkerend vergeet een mens nogal eens adem te halen. We steken onze nek uit, zetten grote ogen op en onze mond valt open. Na een minuutje of wat beginnen onze longen het te begeven en krijgen we een seintje vanuit de hersenen waarna we met een zucht het proces van in- en uitademen weer zijn gewone gang laten gaan. ‘Gewoon’ is er dit keer niet bij. Het voelt als Koninginnedag, vlaggetjesdag, verjaardag en nieuwjaarsdag ineen en tout Kijkduin houdt de adem in op deze vooravond van het megasportspektakel dat Beach Challenge heet. Zo ook ik. In mijn lijf vechten verbijstering, verwondering, verrassing en vrolijkheid zich vijfduizend meter lang een weg door de duinen en over het strand. Met zoveel v’s is het geen wonder dat er een v achterbleef, de v van vergeten. Mijn hersens zijn van de weeromstuit vergeten welk seintje het ook alweer is dat zorgt voor een constante toevoer van zuurstof. Verbijsterd dat het me gelukt is om na zo’n lange periode van blessures nu heelhuids aan de start te verschijnen. Verwonderd over het feit dat m’n kuiten en voeten het houden. Blij verrast dat HardloperHans zich, wellicht niet volledig bewust van mijn slakkentempo desondanks geheel vrijwillig – zij het onder een alias – opwierp om me te ‘hazen’ en ronduit vrolijk omdat… nou ja, zeg nou zelf, omdat kunnen mogen hardlopen nu eenmaal een feest is. Ik durf te wedden dat ik met drie-en-veertig-minuten-en-acht-en-vijftig-seconden het wereldrecord naar adem snakken heb gewonnen en zo niet, dan toch.

Dank aan José Xavier, Jeroen Tibbe en Fred van der Gon Netscher voor de foto’s en vooral ook voor hun support, niet alleen van mij maar van alle hardlopers en triatleten.