Bestemmingsplan voor een gelukzoeker

“Ja, vanaf m’n vierde jaar wist ik het al”, via de spiegel zie ik hoe mijn kapper haar woorden met een grote glimlach bekrachtigt. Wat zij van mijn halfgeknipte hoofd afleest is ongeloof en verbazing: “Nee, echt waar? Wist je zo jong al zo zeker dat je kapper wilde worden? En die wens is gebleven? Dan ben jij de eerste mens die ik ontmoet die van zo’n kinderdroom daadwerkelijk haar beroep heeft gemaakt. Hoe bestaat het.”

Juf. Dat is wat ik als kind bedacht dat ik wilde worden, als ik later groot ben, schooljuf. Kunstenaar, was het idee in mijn middelbare schooljaren. Maar na een zwik uitzendklussen als kamermeisje, keukenhulp, koffiejuffrouw en inwonend oppas voor een niet-onbemiddelde dementerende dame in Den Haag, prijkte de functietitel ‘Thuishulp’ bovenaan mijn eerste arbeidsovereenkomst. Bij gebrek aan een auto van de zaak trapte ik alle jaargetijden op mijn eigenste huis-tuin-en-keukenfiets van hulpbehoevende bejaarde naar hulpbehoevende bejaarde. Het begrip ‘alle voorkomende werkzaamheden’ bleek de rode draad te zijn waarlangs mijn loopbaan zich ontspon. Twaalf verhuizingen, -tig gestrande relaties, een depressie, backpackend door Australië, stapels cursussen, twaalf ambachten en weer een depressie later ben ik er eindelijk achter. Wat ik wil.

Hardlopen. Schrijven. Zwerfafval opruimen. Ze vallen in de categorie ‘activiteiten die me een goed gevoel geven’, want dat is wat ik wil: m’n hart volgen, m’n passie achterna.

“Ik sprak met een vriendin over jouw plan en weet je wat ze zei?” Weer steekt mijn hoofd als een zwevende bol boven de kappersmantel uit, mijn ogen als vraagtekens. “Wauw”, dat was haar reactie, “wauw”. Aan de toon waarop het wauw wordt uitgesproken mag ik afleiden dat het bewonderend bedoeld is. Het zijn afgeknipte haren die mijn ogen laten tranen en verhullen dat ik even niet weet waar ik kijken moet. “Ik ben nog niet weg, maar ik gá wél!” Vastberadenheid en angst wisselen elkaar af. Een plan bedenken is één, een plan uitvoeren is… kei-spannend!

Maar ik gá wél. Een jaar lang hardlopen door Nederland, onderweg zwerfafval opruimen en er over schrijven. Dat is wat ik ga doen in een notendop. Omdat ik het leuk vind. Omdat het me positieve energie geeft. Omdat ik oud en wijs genoeg ben. Omdat ik niets liever wil.

Hoe doe je dat dan met bagage? Waar laat je het afval? Ga je op blote voeten? Vragen vragen vragen. De enkele mensen met wie ik mijn plan al gedeeld heb stellen – nadat ze van de schrik zijn bekomen – heel veel vragen. Antwoorden op sommige van die vragen vind je hieronder:

Overnachting
Hardlopers zijn geweldige mensen en dat geldt ook voor mensen die zwerfafval opruimen: overlopend van enthousiasme en boordevol verhalen. Elke ontmoeting raakt me, voedt me en onderwijst me. Voor een maaltijd en een slaapplaats klop ik daarom graag op jullie deuren en jullie gastvrijheid zal mede mijn route bepalen.

Blote voeten
Schoenen hoop ik zo min mogelijk te hoeven dragen, eigenlijk alleen als de weersomstandigheden (strenge vorst) en/of de ondergrond het niet anders toelaat. Hardlopen op blote voeten krijg ik steeds beter onder de knie, de grootste uitdaging ligt in het wandelen. De komende tijd zal ik vooral daar meer trainingsuren aan besteden.

Werk
Nee, ik geef er geen baan voor op maar wel een inkomen en daarom staat mijn huis nu te koop/te huur. Ben jij of ken jij iemand die op zoek is naar een fijne eengezinswoning mét tuin vlakbij het centrum van Den Haag? Help mij m’n huis te verkopen dan help je mee aan het grote plan.

Wanneer
Vrijdag 20 september wordt er overal in de wereld zwerfafval opgeruimd in het kader van Keep It Clean Day en op die dag zet ik de eerste stap.

Vind je dit een geweldig plan en denk je dat je me ergens mee kunt helpen? Laat het me weten! Ik kan alle hulp, tips, suggesties en contacten goed gebruiken.