Goed begin

Ik ben begonnen! Trainen voor de grote reis, betekent dat ik vooral veel wandelkilometers moet gaan maken, en laat wandelen nou net niet mijn favoriete hobby zijn… ik krijg er altijd vreselijk vermoeide branderige voeten van en grijp daarom veel liever de fiets. Oefening baart kunst en ik heb nu eenmaal dat grote plan dus blijft de fiets in de schuur en doe ik mijn boodschappen te voet. Ditmaal gaat het om een reparatie (camera van iphone is stuk) en de winkel die het ding gaat fixen zit 5km verderop. Plastic zakken mee en gaan!

Ik hoef niet ver te lopen voordat ik aan de slag mag met het opruimen van plastic en troep: om de hoek van de straat begint het feest al. Stap, buk, raap, stap stap, buk, raap, stap, buk, raap, stap stap stap, buk, raap… en dat vijfduizend meter aan een stuk door. Onderweg kan ik tot 10x toe een volle tas zwerfafval legen in gemeentelijke prullenbakken. In Rijswijk zijn die voorzien van een sticker ‘zwerfafval is niet gewoon, doe uw afval in deze bak’.

Of het helpt kan ik niet zeggen, de prullenbakken die ik tegenkom zijn vrijwel leeg.

Een uur en 45 minuten later bereik ik m’n bestemming. Een gelukte reparatie (hoera! ik kan weer foto’s maken) en een lunchpauze met een appelpannenkoek, start het tweede deel van de training: hardlopen naar huis. Voordeel van opruimen op de heenweg is dat er niet langer gebukt hoeft te worden op de terugweg. M’n voeten zijn ietwat gevoelig door het wandelen maar dat zit het hardlopen niet in de weg gelukkig. Snelheid doet er niet toe, ik mag rustig dieselen en genieten van drie regenbuien. Blootsvoets over een dun laagje water rennen zorgt voor verkoeling dus ik vind het heerlijk.

Na thuiskomst ben ik blij en gepast trots dat ik zoveel troep van straat heb gered. M’n voetzolen zijn – op 1 microscopisch klein glasfliebertje dat met enig peuteren eruit komt na – helemaal heel. Gevoelig, dat wel, maar niets dat een nachtje slapen niet kan fixen. De volgende ochtend stap ik vrolijk uit bed zonder ook maar een centje pijn.