Eigen schuld, dikke ….

In een P.S. op 18 maart schreef ik dat mijn blessuretijd voorbij is en ik overgestapt ben naar opbouwtraining. Een week later leerde ik de eerste beginselen van Pose looptechniek. Om mezelf niet in de waan te laten dat mijn hardloopleventje sindsdien picobello verloopt, nu een update.

De 5 kilometer blote voeten over het strand bij de Culpepper beach run – twee dagen na de Pose clinic – heeft mijn kuiten niet uit de gevarenzone gehouden. Integendeel. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om zo te rennen maar mijn kuiten hebben daar zo hun eigen gedachten bij. Gesteld dat kuiten denken. Tijdens het lopen gaat het prima, maar de dagen erna zijn niet om aan te zien. Om het zekere voor het onzekere te nemen laat ik het lopen vijf(!) hele dagen voor wat het is. Pijnlijk. Ja ja eigenwijs heeft een prijs.

In april pak ik de draad weer op. Aangezien ik langzaam maar zeker begin te beseffen dat goed hardlopen (mij) niet van nature komt aanwaaien, concentreer ik me op de Pose oefeningen en beperk ik mijn trainingsarbeid tot korte stukjes lopen en wandelen (5×5). De vibram five fingers komen voorlopig de kast niet uit. Een keer per week loop ik mee in een groepje bij een zeer ervaren trainer. Op die manier voorkom ik dat ik als losgeslagen projectiel tekeerga.

Het op deze manier bezig moeten zijn is om gek van te worden. Mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld. Verstand en gevoel zijn allang uitgestapt want beide niet te vertrouwen. Ik voer gesprekken met mezelf zoals je wel ziet in tekenfilms waar goed en slecht verbeeld worden door een rechts een engeltje en links een duiveltje. Het engeltje zegt “je moet luisteren naar het fluisteren van je lichaam” en “laat je nakijken, blijf niet zelf aanklooien” terwijl mijn duiveltje slinks roept “niet miepen, no pain no gain” en “laat die engel nakijken, hier moet je gewoon doorheen”.

Om de lieve vrede te bewaren geef ik aan allebei gehoor. Ik maak een afspraak bij een echte sportfysio met verstand van hardlopen én ik blijf om de dag lopen. Korte stukjes, rustig tempo, Pose oefeningen, wandelen tussendoor. Veel drinken. Kuitspieren zoveel mogelijk ontspannen. De uren waarin ik niet loop gaan steeds stroever. Ik gooi er nog een wedstrijdje tegenaan in de waan dat het ergens goed voor is en beland aldus bij de sportfysio van het Bronovo.

Deze dag zal ik niet licht vergeten. Na een inleidend gesprek waarbij ik laat zien op welke schoenen ik loop en vertel over hoe het zo gekomen is, bevoelt de fysiotherapeut mijn kuiten en constateert droog “die zitten goed vast”. De eerste de beste knijp en ik stuiter haast door het plafond. Holy canoli wat doet dat zeer!!! Ik zal het hier niet uitgebreider beschrijven, honderd keer kreunend au-au-au voegt weinig toe aan dit verhaal. Bij gebrek aan een alternatief neem ik de muis van mijn duim om mijn pijn in te verbijten. Geloof me als ik zeg dat mijn tandarts een keurig afgietsel van mijn gebit had kunnen maken aan de hand van de afdrukken in mijn duimen. Als pain inderdaad gain oplevert ben ik hier aan het goede adres.

Na deze uiterst pijnlijke eerste sessie krijg ik de opdracht om thuis kuitversterkende oefeningen te doen en ik mag (mag!) over vijf dagen terugkomen voor nog een sessie. Joepie, ik kan haast niet wachten.

O ja en dan nog iets: tien dagen niet lopen.

Dag duiveltje, je wordt bedankt.