Shoot me

Hardlopen daar knapt een mens van op. Blij dat ik tussen de media-bedrijven door vanochtend een blokje om kon gaan, na afloop voelde ik me stukken beter. Net genoeg ruimte in m’n hoofd om adequaat te reageren op de rappe vragen van Isabelle, presentator van het OmroepWest radioprogramma Isabelle fixt het wel. Live op de radio vanwege de zwerfafvalreis die over 2,5 week van start gaat. De dag ervoor werd ik ‘uitgehoord’ door drie aardige PR-experts van wiens diensten ik kort gebruik mag maken wat gaat leiden tot een multifunctioneel persbericht en meer van dat fraais. Een avondje skypen met de liefste website-bouwer van de hele wereld, leuk én uitputtend. Afspraken met tandarts, huisarts en fysio. Kennismaken met met mensen bij gemeente en provincie. Ontwerpen van een leaflet en bedenken welke spullen ik niet moet vergeten mee te nemen. Voorbereiden op interviews door journalisten…. druk druk druk, het lijkt wel een reguliere baan. Ik voel hoe ik mezelf voorbij loop. Ho! Stop. Even een tandje terugschakelen naar alleen het hoogstnoodzakelijke: hardlopen, zwerfafval opruimen, schrijven.

Halverwege de uitzending van Isabelle fixt het wel, waarin ze het zowaar voor elkaar krijgt om een logeeradres in Moerkapelle voor me te regelen, rinkelt m’n telefoon. Fotograaf en allround aardigerd, Jeroen Tibbe doneert gul in de vorm van een serie foto’s die een beeld geven van wat ik een jaar lang ga doen. Hoe het zo gekomen is weet ik niet maar bij het zien van het resultaat ben ik zwaar onder de indruk van Jeroens kunnen, het zijn prachtige foto’s. Jullie krijgen ze nog niet te zien hoor, pas bij de lancering van de website.

Dankzij Isabelle en het redactieteam is de eerste week van mijn route compleet: Delft, Delfgauw, Bergschenhoek, Moerkapelle, Gouda. Voor de tweede week zoek ik nog een aardig logeeradres in Moordrecht. Wie helpt?

Visschen

De steiger deint op en neer met de golfslag van het IJ en mijn maag deint mee. Het is dat het voor de goede zaak is anders bleef ik met beide benen op de grond. Met een paar honderd man (en vrouw, kind, hond) gaan we oud-hollandsch plastic visschen, al wie hip en happening is heeft gehoor gegeven aan Marius’ oproep om de Amsterdamse grachten leeg te hengelen: alle troep en plastic gaat eruit.

Een kleine impressie in beeld:

 

Vanzelfsprekend is KLEAN ook van de partij, de vlag fier in de mast gehesen.

 

Links: vrienden. Rechts: niet.

 

Zeemeermin Kitty (links) en Marius Smit, de grote organisator en dé drijvende kracht achter Plastic Whale.

Operatie Meeuw en een dilemma

De uitdrukking “wat de boer niet kent dat vreet ‘ie niet” is aan meeuwen niet besteed. Gulzig vliegen ze de Scheveningse vissersvloot achterna tot de netten vol haring worden opgehaald om bij wijze van toetje in willekeurig welke Haagse stadswijk een vorkje meepikken uit een vuilniszak, het maakt de meeuw niet uit. Een meeuw eet alles wat los en vast zit maar heeft – net als de albatros – geen sjoege van de eetbaarheid der dingen en een dop slikt ‘ie net zo makkelijk voor zoete koek als een sardien. Als ik tijdens een afvaltocht deze jonge meeuw voor dood langs de straatkant zie liggen, aarzel ik geen moment: Meeuw gaat mee naar Scheveningen, naar de vereniging Kust en Zee waar ik ‘m wil ontleden om te weten of er plastic in z’n maag zit.

Meeuw wordt vergezeld door de gebruikelijke collectie gootzwervers. Binnen een mum van tijd zijn alle zakken en tassen die ik bij me heb tot de rand toe gevuld. Zwerfafval opruimen is leuk en dat kan ik niet vaak genoeg benadrukken. Niet zeuren, niet miepen, niet mopperen maar gewoon DOEN is waarom het me tot vrolijkheid stemt. Toch zijn er soms van die momenten… momenten waarop frustratie de overhand krijgt. Die frustratie ontstaat uit verbazing en onbegrip voor de ‘oplossing’ die bedacht wordt door mensen die vol goede bedoelingen zijn. Een voorbeeld van zo’n oplossing is het flesje Earth Water dat op weg naar Scheveningen was om zich daar in zee te storten en onderdeel te worden van de plastic soep. Earth wattuh? Earth Water. You never drink alone, zo lees ik op het etiket en direct hoor ik dé stem van de marathon van Rotterdam door m’n hoofd galmen: ik zie mezelf weer langs de Boszoom staan met m’n kanjerspandoek en m’n smile. Een virtuele elleboogstoot maakt dat ik uit m’n dagdroom schiet. Aardewater.

  

Stel, je wilt zielige kindertjes in een warm land aan schoon drinkwater helpen maar hebt daar niet de financiële middelen voor. Je bedenkt dat je geld wilt inzamelen om waterpompen te kopen. Je bent niet de enige die zielige kindertjes een warm hart toedraagt dus je vraagt en krijgt en je boekt bescheiden resultaat. De eerste waterpomp wordt geplaatst. Er is meer geld nodig. Van de mensen die het minder makkelijk schenken, deze mensen vragen er iets voor terug.  Je bent ze ter wille en maakt een product dat je aan ze verkoopt ‘voor het goede doel’. Dat betekent dat de kostprijs lager ligt dan de verkoopprijs en het verschil (let op, dit is een instinkertje*) is bestemd voor de aanschaf van de waterpompen voor het schone drinkwater voor de zielige kindertjes in een warm land. Kindertjes blij, jij blij, klant blij, iedereen blij. Earth Water is zo’n product voor het goede doel. “Door Earth Water te drinken red je levens.” Gelooft u het niet? Het staat er toch echt, lees maar

Stel, de bedenkers van Earth Water, akvo.org, doen goede werken. Ik had nog nooit van ze gehoord en ken ze dus niet goed genoeg om daar een uitspraak over te doen maar stel. Stel dat er zielige kindertjes in een warm land aan schoon drinkwater zijn geholpen. Die kindertjes gaan niet langer dood van de dorst en dat is mooi. (De kans op sterfte door oorlog, honger en ziekte laten we voor het gemak buiten beschouwing.) De ex-zielige kindertjes groeien op en worden vaders en moeders van hun eigen kindertjes. Het goede werk is gedaan. Papa en mama blij, akvo blij, gulle gevers blij. Voor even, want de tweede generatie kindertjes is wederom zielig. Ze hebben weliswaar ruim beschikking over waterpompen maar het water dat ze pompen is niet langer schoon. Het blijkt vergiftigd te zijn door microscopisch kleine deeltjes plastic. Plastic zoals dat van flesjes Earth Water die jarenlang op zee dobberden om uiteen te vallen in steeds kleinere stukjes die steeds giftiger werden. Giftig zeewater dat verdampt in giftige wolken die giftige regen uitstorten over giftige grond waardoorheen het sijpelt tot giftig grondwater waaruit een glanzende waterpomp giftig drinkwater omhoog pompt…

Ja maar, hoor ik u redeneren, dat is de schuld van akvo niet. Zij maakten hun plastic flesje recyclebaar. Niet bedoeld om zomaar weg te gooien. Zíj zijn keurig verantwoord duurzaam en groen (In een land met schoon drinkwater plasticflessenwater verkopen om anderen van schoon drinkwater te voorzien lijkt mij meer grijs gebied.) Dát is de schuld van de man of vrouw die uit het flesje dronk, dát is de schuld van de Earth Water consument. Weet u nog, die gulle koper die door het drinken van Earth Water “levens red”. Die levensreddende engel blijkt plots een duivel te zijn en de oplossing van het ene (gebrek aan schoon drinkwater) blijkt de veroorzaker van het andere (gebrek aan schoon drinkwater).

Het is ingewikkeld en van zoveel gepieker word ik niet vrolijk. Positieve actie is nodig, de dooie meeuw moet er aan geloven. In de werkplaats van Kust en Zee op de Scheveningse Pier richten we een operatietafel in en gewapend met fotocamera en stanleymes spelen Joos en ik Chris Jordan na: aan de buitenkant te zien bedenken we dat het hier hoogstwaarschijnlijk om een verkeersslachtoffer gaat, tegen een autoruit gevlogen. De kop hangt er slapjes bij en in de nek zit een knik die er niet thuis hoort. Toch zou het zomaar kunnen dat deze meeuw ook plastic heeft gegeten. Veertjes spreiden, punt van het mes op het borstbeen, lichtjes naar beneden snijden en onder mijn vingers geeft de meeuw zijn – het kan ook een haar wezen – geheimen prijs. Effe checken dus. De maag is gauw genoeg gevonden en met één simpel sneetje geopend. Niet groter dan een walnoot, wat er tevoorschijn komt zijn een paar onschuldige steentjes of pitjes. Geen aansteker, geen dop, geen fragmenten van wat ooit een gebruiksvoorwerp was. Ik zou bijna zeggen “gelukkig” maar da’s raar dus dat laat ik achterwege. Meeuw vertrekt zoals hij kwam: opgevouwen in zijn eigen vleugels en gewikkeld in jawel… plastic.

 

Hoe de échte Chris Jordan het doet en wat hij aantrof in de vogels op het eiland Midway is te zien in deze film. Duurt maar 4 minuten. Kijk

*instinker: 100% van de winst is niet hetzelfde als 100% van de opbrengst (verschil tussen kostprijs en verkoopprijs). Uit de opbrengst wordt belasting betaald, premies en verzekeringen, salarissen en andere kosten zoals huisvesting, logistiek e.d. Het woord ‘winst’ is voor meerdere uitleg vatbaar en zegt dus niets over de hoogte van het nettobedrag dat uiteindelijk bij het goede doel terechtkomt.

Zwerfafvalreis: WANTED

“Kindjes die vragen worden overgeslagen”, een gevleugelde uitspraak uit mijn kinderjaren die blijkbaar zo vaak is herhaald dat ‘ie ongemerkt onder m’n huid is gekropen want ik kijk wel uit om mijn wensen hardop uit te spreken, bang om opzettelijk over het hoofd te worden gezien. Het is een ouderwetse gedachte zo blijkt. Vandaag de dag wordt het juist gewaardeerd als je ‘weet wat je wilt en er voor uit komt’. Met z’n allen snakken we ernaar om een ander te kunnen helpen als we maar mogen weten hoe. Het devies luidt nu dus: “Mens, durf te vragen”.

Om mijn zwerfafvalreis mogelijk te maken heb ik de volgende wensen:

logies

• wie helpt me aan een gastvrij logeeradres in elk van de volgende plaatsen (tussen 25/9 en 2/10):

1. Berkel & Rodenrijs
2. Bleiswijk of Zevenhuizen
3. Moordrecht
4. Nieuwerkerk aan den IJssel

lichamelijke verzorging

• wie helpt me aan sportfysio of sportmassage of yoga in de volgende plaatsen (tussen 27/9 en 3/10):

1. Gouda
2. Rotterdam of omgeving

materiaal

• GPS horloge. Het hoeft niet nieuw te zijn, met een tweedehandsje of een horloge in bruikleen ben ik net zo goed geholpen.
• windstopper jack, lichtgewicht. Ook hiervoor geldt: in bruikleen of tweedehands is geen bezwaar. Maat: M (38-40).
• waterdicht ademend jack, zie windstopper.
• waterdichte of waterafstotende tight / lange broek, zie windstopper. Maat: S/M (36-38).
• veerweegschaal, zo eentje die door veldbiologen gebruikt wordt om vogels te wegen. Ik weeg er het afval mee.

ondersteuning / expertise

• vacature voor een regelnicht of -neef.
  Iemand die voor mij de contacten met de buitenwereld onderhoudt zodat ik me kan richten op mijn ‘core business’: lopen en opruimen. Vereisten: handig én verstandig in omgaan met mensen, social media, wordpress, PR en media-zaken. Voor de duidelijkheid: het is liefdewerk en oud papier en het staat natuurlijk prachtig op je cv.

sponsoring

• financiële bijdragen zijn meer dan welkom. Ik ben blij met elke euro die ik mag ontvangen als bijdrage in de kosten voor mijn levensonderhoud voor de duur van deze reis. Overmaken kan naar: bankrekeningnummer NL13 ASNB 0707 1372 33 ten name van J.M.T. van Dalen te Den Haag, onder vermelding van “zwerfafvalreis”.

CONTACT

Laat een bericht achter op deze site of mail naar: annelooptlangzaamhard@xs4all.nl

Hoe

Waar laat je het afval dat je onderweg bij elkaar hebt gezworven? is een regelmatig terugkerende vraag die me gesteld wordt. Het antwoord is simpel, té simpel misschien. Kijk zelf maar:

.

.

.

Een volgende keer zal ik laten zien hoe het hardlopend werkt, maar ik verklap alvast: net zo simpel.

Ja natuurlijk maak ik een afvalheldin

(Dit bericht werd eerder door mij gepubliceerd, maar verscheen nog niet op dit blog. Bij deze.)

Afvalhelden gezocht. Wat voor helden? Afvalhelden. Wat zijn dat voor dingen? Dat zijn talismannen gemaakt van afval zoals plastic flessen, banden, kapotte apparaten, touw en ander kleurrijke materialen. Deze Afvalhelden vormen deze zomer een drijvend kunstwerk op de vijver van het Gemeentemuseum Den Haag.

Het drijvende kunstwerk van Afvalhelden (Articles of Faith) is een idee van het Filippijnse kunstenaarsduo Alfredo en Isabel Aquilizan. Zij raakten geïnspireerd door traditionele religies die fetisjen maken om de oerwouden tegen het kappen van bomen te beschermen.

Het kunstwerk wordt op 15 maart gedoopt tijdens de feestelijke opening van de kunstmanifestatie Ja Natuurlijk die tot 19 25 augustus te zien is in en rond het GEM in Den Haag.

Hoe zien die afvalhelden er uit dan? Nou gewoon, zo:

Direct toen ik dit filmpje zag vonkte het. In mijn hoofd is het een drukte van jewelste: ideeën tuimelen over elkaar heen. Ik mag aan de slag met afval, eindelijk! Sinds ik ruim een jaar geleden door MrKlean, Peter Smith, ben aangestoken met het zwerfvuilvirus ben ik toegetreden tot het gilde der afvalopruimers. Fietsend, hardlopend of wandelend, het maakt niet uit wat ik doe of waar ik ben want zwerfvuil is werkelijk overal. Het is een simpel werkje – geen rocket science – dat me telkens weer een verbazingwekkend goed gevoel oplevert. En soms kan ik het niet laten om een afvalexemplaar mee naar huis te nemen. Zo spaarde ik tassen vol plastic flesjes als bijdrage aan de Wereld van Zwerfvuil, maar de logistiek van Den Haag naar Amsterdam bleek weerbarstig en dus bleef het hele zootje in mijn schuur logeren. Verwaaide paraplu’s, speelgoed, doppen, allerlei plastic troep en troepjes en straatvondsten vinden hun weg naar zolder in afwachting van inspiratie.  ‘Iets’ moest er toch van te knutselen zijn? Voorbeelden genoeg te vinden, google jezelf naar recyclart.org en je wordt overspoeld met prachtige creatieve vondsten. Wat blijkt: de enorme hoeveelheid aan mogelijkheden maken dat ik niet kan kiezen. En zo groeide mijn verzameling zwervertjes.

Men neme… uit de verzameling zwerfafval van de straten van Den Haag: een deel van een speeltoestel, het deksel van een opbergton, een ikea kinderstoeltje, een reflector, verpakkingsmateriaal voor bloemen, een wasmiddelflesdop, een babydrager, een geel balweggooiding (gevonden bij het GEM nota bene), een stapel hemdtasjes, transparant golfplaat, een stuk schuimrubber van een rollator, een afgebroken tuinlampion en van de groene flesjes 1 exemplaar.
Men binde… het geheel samen met ’n bosje kabelbinders, een stuk of wat fietsbanden, twee kurken en deze Afvalheldin is klaar voor de strijd.

Het is een draak van een Haagse meid, klaar om de zeven wereldzeeën te bevaren waar ze plastic vist en jaagt op vervuilers. Daar voedt ze zich met wat ze opvist. Ze is een alleseter, zelfs van micro beads smult ze alsof het hagelslag is. Groter en groter zal ze groeien tot aan angstaanjagende proporties, de schrik van iedere kapitein. Wee je gebeente als ze bemerkt dat je plastic dumpt. De Haagse Draak zal je verhapstukken! In elke havenkroeg doen verhalen over haar de rondte. Wie is haar kapitein? Welke onzichtbare hand hijst haar zeilen? Is het waar dat ze eens de kapitein van een containerschip van de brug heeft gehengeld toen die op het punt stond om duizenden tonnen medisch afval te lozen? Geen levende ziel die het antwoord kent.

Ze groeit tot mythische proporties. Zeelui doen het van angst in hun broek als ze menen haar plastic zeilen te zien wapperen. Toch wordt er van haar gehouden, door de zeeschildpadden, haaien, albatrossen, orka’s, garnalen, Nemo, scholen makrelen en sardienen, pinguïns, meeuwen, door papegaaivisjes en kabeljauwen, Spongebob squarepants o nee die juist niet, zeepaardjes, anemonen, Ariel, kwallen, kril en blauwe vinvissen. Stuk voor stuk zijn ze bevriend met de Haagse Draak. Ze wijzen haar de weg, ze beschermen haar en geloven in haar.

De Haagse Draak is immers hún beschermvrouwe, hun Afvalheldin.

    

De Haagse Draak

 
Natuurlijk hoop ik dat dit ‘Article of Faith’ vijverwaardig wordt bevonden en deel uit mag maken van het grote kunstwerk, bij de tewaterlating op 15 maart wens ik haar dan een behouden vaart.

P.S. Door omstandigheden was ik niet bij de opening aanwezig en heeft De Haagse Draak het niet gered om in de vijver te belanden. Ben ik daar verdrietig over? Welnee, ik heb met mega-plezier gewerkt aan haar creatie en heb genoten van het werken met Isabel en Alfredo. Wat voor moois er bij Ja natuurlijk te zien en beleven valt kun je zelf ontdekken, de tentoonstelling is verlengd tot en met 25 augustus.

Hulp nodig? Help!!!

Nee hoor. Ik geloof van niet. Valt reuze mee. Een paar kleine dingen maar die kunnen wachten. Ahum, eigenlijk wel ja. Ik weet het niet precies. Ik geloof van wel. Best veel nog. Ja behoorlijk wat. Verrek, ik krijg het nog druk. Jeetje. Hellup!!!

Ziedaar mijn antwoorden op de vraag die me afgelopen weken met enige regelmaat voor de voeten geworpen werd: “Moet je nog veel doen?”

Daar zit ik dan, met m’n handen in het haar. Hoe krijg ik het in hemelsnaam voor elkaar om op 20 september m’n zaakjes op orde te hebben voor vertrek. Wat is het precies dat er geregeld moet worden? Sinds ik het grote plan de wereld in heb gegooid is er onder mijn schedeldak een zwart gat ontstaan dat alles wat ook maar in de verste verte lijkt op ‘praktisch, handig of logistiek’ opslokt om nooit meer tevoorschijn te komen. Alsof er niet nagedacht moet worden over wat als het huis niet verkocht is, wat neem ik (niet) mee, hoe weet ik de weg, hoe vul ik de gaten op in overnachtingsplaatsen, hoe genereer ik meer aandacht, hoe train ik, wat… Fsljioep, telkens als ik m’n laptop tevoorschijn haal om nu eindelijk actiepunten te noteren laat ik me verleiden door een van de miljoenen nutteloze zaken die zuiver en alleen in het leven zijn geroepen om een mens van het werk te houden: een potje wordfeud, een filmpje op YouTube, even de tuin in, Murder She Wrote op 13th Street, hoogste tijd om te lunchen, even de deur uit. Waar was ik ook alweer mee bezig? O ja, voorbereidingen.

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.

De wereld zij dank voor mensen als Diana Vermeij, fan van het allereerste uur en bedreven in het slaan van spijkers met koppen: “Kom op Anne, als bijdrage aan je plan ga ik een website voor je bouwen en wel nu.” Nog geen week later vliegen de eerste ontwerpen mijn mailbox binnen.

De wereld zij dank voor Arthur Tolsma, even gul als begaafd: “Strak plan Anne, ik sponsor graag een maaltijd”. Die maaltijd werd een avondvullend gesprek met Arthur als coach/ondernemer/adviseur. Nog voor het nagerecht ligt er een lijst met argumenten waarmee ik potentiële sponsors overtuigend kan benaderen.

De wereld zij dank voor Bob Stultiens, ultrakanjer en allround goed mens. “Zo mooi wat je gaat doen. Zeg het maar als ik ergens over kan meedenken”. Een trainingsschema dolgraag, want hoe kom ik anders van 1 uur hardlopen naar 1 jaar hardlopen. Twee mailtjes, een tweet en een lang telefoongesprek later ben ik verzekerd van zijn onvoorwaardelijke steun, een op mijn lijf geschreven flexibele, verantwoorde opbouw en een logeeradres.

De wereld zij dank voor jou! Lezer van dit blog, volger via twitter of facebook en vrienden en familie die spontaan steun aanbieden, veelal in de vorm van een maaltijd en/of onderdak. In de twee weken na de eerste aankondiging ontving ik 62 logeeradressen, uit bijna alle delen van het land. Dat voorspelt veel goeds.

Bij het schrijven van dit stuk is er ongemerkt een middag verstreken (Wat! Een hele middag voor die paar regels? Hoe bestaat het.) en nog steeds niets over wat er nog ontbreekt, niets over wat ik nodig heb om op 20 september goed voorbereid van start te gaan. Hoe komt dat? Ik doe m’n ogen stijf dicht, de blik gericht op het zwarte gat onder mijn schedeldak: verrek, daar straalt een sterretje. Eindelijk gaat het licht aan: het is allemaal angst. Bang voor het donker? Nee, bang voor mezelf. Dit plan, deze reis is dan wel ontstaan uit de vraag ‘waar word je blij van’, maar het is méér. De vorm heb ik expres zó bedacht dat het me dwingt uit mijn schulp te kruipen, mijn angst te overwinnen om eens een andere kant van mezelf te tonen – voor wie in horoscopen gelooft, ik niet, mijn sterrenbeeld is dat van de Kreeft. Aan die mooie glanzende harde buitenkant heb ik jarenlang gewerkt, dáár wilde ik de aandacht op gericht hebben. Zólang en zo hard poetste ik op dat harnas dat ik vergat dat het slechts de helft is van wie ik ben. (Niet dat er iets mis is met een halve kreeft,  maar alleen als ‘ie gekookt, gebakken en overlangs gesneden is zodat het ziltzoete vlees tevoorschijn komt. Kannibalistische neigingen zijn mij niet vreemd.) Nu ik eenmaal heb ontdekt dat die zachte binnenkant er ook toe doet, is er geen weg terug. Solo, op blote voeten door Nederland… kwetsbaarder kreeg ik het niet bedacht. En nu heb ik dus hulp nodig. Help!!!

Hoe kun je bijdragen? Een verlanglijstje

Maak reclame: deel je enthousiasme over mijn zwerfafvalreis met zoveel mogelijk mensen, des te groter wordt het succes.

Kom in actie: beheers je niet, trakteer jezelf op een goed gevoel en ruim 1 stuk zwerfafval per dag op. Je mag er tegen mij over opscheppen, hier op dit blog of op facebook en/of twitter @vandalenanne.

Vind een sponsor: welke organisatie/bedrijf of persoon neemt mijn bescheiden onkosten voor zijn rekening en levert op die manier een positieve bijdrage aan de vermindering van plastic soep en een schoner, vrolijker Nederland.

Filmpje: ben jij handig met een camera en goed in filmpjes maken? Je eerste opdracht is een reportage maken van de start van mijn reis op 20 september vanuit Den Haag.

Media/communicatie: welke organisatie/bedrijf of persoon neemt voor mij de zorg uit handen en regelt publiciteit, acties en contacten met de pers.

Rugzak: een lichtgewicht model specifiek voor hardlopers, voldoende ruimte voor een setje kleding, liefst met apart vak voor een of twee bidons.

GPS horloge: dat zou fijn zijn! Ook advies over de verschillende type/merken is welkom.

Logies: met name zoek ik nog adressen in Friesland, de Zeeuwse eilanden en het noorden van Noord-Holland incl. de Waddeneilanden.

Massage: au, au, au, mijn spieren krijgen heel wat te verduren. Sportmassage is meer dan welkom, noodzakelijk zelfs. Welke masseurs houden mij op de weg?

Yoga: helpt me te ontspannen en tegelijkertijd om sterk te blijven. Waar mag ik onderweg bij een les aanschuiven?

Tellen: een eenvoudig lichtgewicht handtellertje zodat ik stuks zwerfafval kan tellen.

Wegen: een lichtgewicht veerweegschaal zodat ik kilo’s zwerfafval kan tellen.

 

Meer?
Vooruitdenkend: in de plaatsen waar ik kom wil ik samen met jou en zoveel mogelijk anderen zwerfafval opruimen. Denk aan andere zwerfafvalruimers (inderdaad, er zijn er meer die doen wat ik doe), atletiek- en sportvereniging, je eigen hardloopgroep, trainingsmaatjes, school, gemeente, bewoners in zorginstellingen, leden van de hondenclub, etc. etc. Het organiseren van zo’n actie laat ik aan jou over want jij kent je eigen dorp/stad het beste, jij kent de mensen en jij weet hoe ze te bereiken. De – toekomstige – website geeft ruimte om die evenementen aan te kondigen.

Goed begin

Ik ben begonnen! Trainen voor de grote reis, betekent dat ik vooral veel wandelkilometers moet gaan maken, en laat wandelen nou net niet mijn favoriete hobby zijn… ik krijg er altijd vreselijk vermoeide branderige voeten van en grijp daarom veel liever de fiets. Oefening baart kunst en ik heb nu eenmaal dat grote plan dus blijft de fiets in de schuur en doe ik mijn boodschappen te voet. Ditmaal gaat het om een reparatie (camera van iphone is stuk) en de winkel die het ding gaat fixen zit 5km verderop. Plastic zakken mee en gaan!

Ik hoef niet ver te lopen voordat ik aan de slag mag met het opruimen van plastic en troep: om de hoek van de straat begint het feest al. Stap, buk, raap, stap stap, buk, raap, stap, buk, raap, stap stap stap, buk, raap… en dat vijfduizend meter aan een stuk door. Onderweg kan ik tot 10x toe een volle tas zwerfafval legen in gemeentelijke prullenbakken. In Rijswijk zijn die voorzien van een sticker ‘zwerfafval is niet gewoon, doe uw afval in deze bak’.

Of het helpt kan ik niet zeggen, de prullenbakken die ik tegenkom zijn vrijwel leeg.

Een uur en 45 minuten later bereik ik m’n bestemming. Een gelukte reparatie (hoera! ik kan weer foto’s maken) en een lunchpauze met een appelpannenkoek, start het tweede deel van de training: hardlopen naar huis. Voordeel van opruimen op de heenweg is dat er niet langer gebukt hoeft te worden op de terugweg. M’n voeten zijn ietwat gevoelig door het wandelen maar dat zit het hardlopen niet in de weg gelukkig. Snelheid doet er niet toe, ik mag rustig dieselen en genieten van drie regenbuien. Blootsvoets over een dun laagje water rennen zorgt voor verkoeling dus ik vind het heerlijk.

Na thuiskomst ben ik blij en gepast trots dat ik zoveel troep van straat heb gered. M’n voetzolen zijn – op 1 microscopisch klein glasfliebertje dat met enig peuteren eruit komt na – helemaal heel. Gevoelig, dat wel, maar niets dat een nachtje slapen niet kan fixen. De volgende ochtend stap ik vrolijk uit bed zonder ook maar een centje pijn.

Bestemmingsplan voor een gelukzoeker

“Ja, vanaf m’n vierde jaar wist ik het al”, via de spiegel zie ik hoe mijn kapper haar woorden met een grote glimlach bekrachtigt. Wat zij van mijn halfgeknipte hoofd afleest is ongeloof en verbazing: “Nee, echt waar? Wist je zo jong al zo zeker dat je kapper wilde worden? En die wens is gebleven? Dan ben jij de eerste mens die ik ontmoet die van zo’n kinderdroom daadwerkelijk haar beroep heeft gemaakt. Hoe bestaat het.”

Juf. Dat is wat ik als kind bedacht dat ik wilde worden, als ik later groot ben, schooljuf. Kunstenaar, was het idee in mijn middelbare schooljaren. Maar na een zwik uitzendklussen als kamermeisje, keukenhulp, koffiejuffrouw en inwonend oppas voor een niet-onbemiddelde dementerende dame in Den Haag, prijkte de functietitel ‘Thuishulp’ bovenaan mijn eerste arbeidsovereenkomst. Bij gebrek aan een auto van de zaak trapte ik alle jaargetijden op mijn eigenste huis-tuin-en-keukenfiets van hulpbehoevende bejaarde naar hulpbehoevende bejaarde. Het begrip ‘alle voorkomende werkzaamheden’ bleek de rode draad te zijn waarlangs mijn loopbaan zich ontspon. Twaalf verhuizingen, -tig gestrande relaties, een depressie, backpackend door Australië, stapels cursussen, twaalf ambachten en weer een depressie later ben ik er eindelijk achter. Wat ik wil.

Hardlopen. Schrijven. Zwerfafval opruimen. Ze vallen in de categorie ‘activiteiten die me een goed gevoel geven’, want dat is wat ik wil: m’n hart volgen, m’n passie achterna.

“Ik sprak met een vriendin over jouw plan en weet je wat ze zei?” Weer steekt mijn hoofd als een zwevende bol boven de kappersmantel uit, mijn ogen als vraagtekens. “Wauw”, dat was haar reactie, “wauw”. Aan de toon waarop het wauw wordt uitgesproken mag ik afleiden dat het bewonderend bedoeld is. Het zijn afgeknipte haren die mijn ogen laten tranen en verhullen dat ik even niet weet waar ik kijken moet. “Ik ben nog niet weg, maar ik gá wél!” Vastberadenheid en angst wisselen elkaar af. Een plan bedenken is één, een plan uitvoeren is… kei-spannend!

Maar ik gá wél. Een jaar lang hardlopen door Nederland, onderweg zwerfafval opruimen en er over schrijven. Dat is wat ik ga doen in een notendop. Omdat ik het leuk vind. Omdat het me positieve energie geeft. Omdat ik oud en wijs genoeg ben. Omdat ik niets liever wil.

Hoe doe je dat dan met bagage? Waar laat je het afval? Ga je op blote voeten? Vragen vragen vragen. De enkele mensen met wie ik mijn plan al gedeeld heb stellen – nadat ze van de schrik zijn bekomen – heel veel vragen. Antwoorden op sommige van die vragen vind je hieronder:

Overnachting
Hardlopers zijn geweldige mensen en dat geldt ook voor mensen die zwerfafval opruimen: overlopend van enthousiasme en boordevol verhalen. Elke ontmoeting raakt me, voedt me en onderwijst me. Voor een maaltijd en een slaapplaats klop ik daarom graag op jullie deuren en jullie gastvrijheid zal mede mijn route bepalen.

Blote voeten
Schoenen hoop ik zo min mogelijk te hoeven dragen, eigenlijk alleen als de weersomstandigheden (strenge vorst) en/of de ondergrond het niet anders toelaat. Hardlopen op blote voeten krijg ik steeds beter onder de knie, de grootste uitdaging ligt in het wandelen. De komende tijd zal ik vooral daar meer trainingsuren aan besteden.

Werk
Nee, ik geef er geen baan voor op maar wel een inkomen en daarom staat mijn huis nu te koop/te huur. Ben jij of ken jij iemand die op zoek is naar een fijne eengezinswoning mét tuin vlakbij het centrum van Den Haag? Help mij m’n huis te verkopen dan help je mee aan het grote plan.

Wanneer
Vrijdag 20 september wordt er overal in de wereld zwerfafval opgeruimd in het kader van Keep It Clean Day en op die dag zet ik de eerste stap.

Vind je dit een geweldig plan en denk je dat je me ergens mee kunt helpen? Laat het me weten! Ik kan alle hulp, tips, suggesties en contacten goed gebruiken.

 

Beach Run (nabeschouwing)

Feestelijk en ademloos: de Beach Run in twee woorden. Zal ik er meer woorden aan vuil maken? Nou vooruit een paar dan, voor uw aller leesplezier…

In opperste staat van verbazing verkerend vergeet een mens nogal eens adem te halen. We steken onze nek uit, zetten grote ogen op en onze mond valt open. Na een minuutje of wat beginnen onze longen het te begeven en krijgen we een seintje vanuit de hersenen waarna we met een zucht het proces van in- en uitademen weer zijn gewone gang laten gaan. ‘Gewoon’ is er dit keer niet bij. Het voelt als Koninginnedag, vlaggetjesdag, verjaardag en nieuwjaarsdag ineen en tout Kijkduin houdt de adem in op deze vooravond van het megasportspektakel dat Beach Challenge heet. Zo ook ik. In mijn lijf vechten verbijstering, verwondering, verrassing en vrolijkheid zich vijfduizend meter lang een weg door de duinen en over het strand. Met zoveel v’s is het geen wonder dat er een v achterbleef, de v van vergeten. Mijn hersens zijn van de weeromstuit vergeten welk seintje het ook alweer is dat zorgt voor een constante toevoer van zuurstof. Verbijsterd dat het me gelukt is om na zo’n lange periode van blessures nu heelhuids aan de start te verschijnen. Verwonderd over het feit dat m’n kuiten en voeten het houden. Blij verrast dat HardloperHans zich, wellicht niet volledig bewust van mijn slakkentempo desondanks geheel vrijwillig – zij het onder een alias – opwierp om me te ‘hazen’ en ronduit vrolijk omdat… nou ja, zeg nou zelf, omdat kunnen mogen hardlopen nu eenmaal een feest is. Ik durf te wedden dat ik met drie-en-veertig-minuten-en-acht-en-vijftig-seconden het wereldrecord naar adem snakken heb gewonnen en zo niet, dan toch.

Dank aan José Xavier, Jeroen Tibbe en Fred van der Gon Netscher voor de foto’s en vooral ook voor hun support, niet alleen van mij maar van alle hardlopers en triatleten.