Hè hè

Poeh poeh nou nou tjonge jonge. Ik heb er lang over gedaan en eindelijk is het er weer eens van gekomen. Hardlopen.

Hoe ging dat ook alweer?

Na een stop van bijna twee maanden heb ik vandaag zowaar gelopen. Een beheerste set van 4 keer 2 minuten met 1,5 minuut wandelen ertussen. Dit met in het achterhoofd de notie dat ik weliswaar ‘goedgekeurd’ ben door de fysio, maar onder voorwaarde dat de opbouw met beleid wordt uitgevoerd. Behoedzaam voorwaarts dus.

Al had ik anders gewild, veel meer zit er niet in. Drie extra kilo’s dribbelen mee. De conditie is die van een overrijpe aardbei. Mijn ademhaling – het hijgend hert der jacht ontkomen – maakt dat vogels verschrikt opvliegen als ik in de buurt kom. VO2max = VO2min6.

Maarrrrr…. dat alles wordt ruimschoots goedgemaakt door het feit dat IK BEN GAAN LOPEN.

Applaus voor mezelf, goed gedaan meissie, ik doe het toch maar mooi WEL en meer van dat soort aanmoedigingen. Dáár gaat het om.

Of eigenlijk… gaat het erom dat ik overmorgen weer ga. En daarna weer en nog een keer, net zolang totdat het ritme van drie, vier keer in de week lopen hersteld is. Dan pas weet ik dat het goed zit. Vandaag de start. Overmorgen begint de race.

Aardappels van de bank en gaan!