Houtje touwtje

Eikenhout, beukenhout, esdoornhout, peren- appel- kersen- en kastanjehout, coromandelhout, houtkrullenhout, waaibomenhout, van de hak op de takhout, kreupelhout, een bos hout, van dik hout, hakhout, vurenhout, rozenhout, grenenhout, hé wat hoor ik daar ritselenhout, satéprikkerhout, kerstbomenhout, teakhout, hond rot ophout, acaciahout, berkenhout, zachthout, let op je loopt steeds sneller hardhout…

Voor wie dit leest en zich afvraagt “waar slaat dit op”, zal ik uitleggen dat dit mijn manier is om mijn tempo onder controle te houden. Het zijn zeldzame hardlopers die de kunst beheersen om langzaam te lopen. Langzaam lopen is de sleutel voor (conditie)verbetering en dat is het doel dat ik voor ogen heb nu ik weer gemotiveerd aan het trainen ben. Een tijdlang heb ik daarbij gebruik gemaakt van een hartslagmeter. Dat werkt prima, maar nu heeft dat ding ineens kuren gekregen waardoor ‘ie hele rare waardes aangeeft. Zonder die waarschuwende piepjes loopt het lekker ontspannen, al constateer ik wel dat mijn tempo telkens omhoog schiet. Gevolg is dat ik als vanouds als hijgend hert door het Haagse bos dender en het toch al zo schaarse stadswild een rolberoerte bezorg. Niet de bedoeling. Een alternatieve methode is om mijn ademhaling aan te passen, van mond naar neus. Het tempo gaat geheid omlaag en voor mij werkt deze manier vooral prettig tijdens het inlopen. Na verloop van tijd vormen zich echter onontkoombare snottebellen die in mijn neus omhoog en omlaag ratelen in het ritme van in- en uitademing. Vind ik storend.

Voor diegenen niet of nooit alleen lopen gaat tempobeheersing bijna vanzelfsprekend, zij hebben immers altijd iemand om tegenaan te kletsen. Die vlieger gaat voor mij niet op: ik loop per definitie alleen en als ik al iets te kletsen zou hebben dan vinden die gesprekken plaats ín mijn hoofd, niet erbuiten. Tot vandaag was dat zo’n beetje de gang van zaken. Maar nu is het anders, nu loop ik weliswaar zachtjes maar wel degelijk hardop houtsoorten op te noemen. Waarom houtsoorten? Omdat het meest recente wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat juist de lettercombinatie van het woord H O U T significant bijdraagt aan het vergroten van de longinhoud.

Ha. Geloof dat en je gelooft alles. Houtsoorten omdat die me toevallig te binnen schoten (niet onlogisch gezien het feit dat ik in het bos loop). Het hadden net zo goed vogelsoorten kunnen wezen, of verfkleuren of schoenenmerken of mensen-die-ik-ken. Feit is dat deze simpele oefening ervoor zorgt dat ik mezelf letterlijk en figuurlijk niet voorbij loop. Het risico om voor gek versleten te worden door argeloos passerende collega-joggers neem ik op de koop toe.