Olympische oliebol

Het is een vrolijke bezigheid om lopers aan te moedigen. De koploper, Pascal van Troost, ontvangt oprecht bewondering en applaus voor de vele trainingsuren die maken dat ‘ie schijnbaar moeiteloos heuvel op en heuvel af snelt en de achtervolgers verdienen een welgemeend ‘Hup!’ als stimulans om een tandje bij te zetten, maar mijn supportershartje klopt het hardst voor de sportievelingen die zich de longen uit het lijf ploeteren in de overtuiging dat rennen door mul zand en over steile duinen vooral leuk is. (Lees het verslag van de Cultuurbarbaar er maar op na.) Zij weten heel goed dat ‘leuk’ maar één ronde lang is waarna het hijgend wordt overschreven door ‘zwaar’ en toch doen ze het. Met zweet op het voorhoofd, met verzurende benen en naar zuurstof snakkende longen sjouwen ze door het zand en beklimmen ze duin na duin na duin. Newton’s wet van behoud van energie geldt in zekere zin ook hier: hoe vermoeider de loper hoe energieker mijn aanmoedigingen. En zo sta ik een uur na het startsignaal sprankelend te stuiteren als de laatste loper door een wirwar van linten de laatste meters naar de finish overbrugt.

De olympische gedachte ‘deelnemen is belangrijker dan winnen’ werd tijdens deze Oliebollencross glansrijk uitgedragen door Rolf Gerard die op afstand als laatste eindigde en desondanks van allemaal het meeste plezier had.