Kanjer* in Schoorl

“Echte kanjers lopen 30.” “Wat ben jij? Je bent een KANJER!”
Hoe vaak ik het geroepen heb weet ik niet. Vaak.

Stuk voor stuk verdienen ze support. Iedere loper die voldoende getraind, dapper, of dom genoeg is om na 20 kilometer rechtdoor te lopen en NIET linksaf te slaan richting de finish van de halve marathon.

Met viltstift en naaimachine ben ik in de weer geweest om van een oud gordijn een KANJER-spandoek te knutselen. Zo hoop ik een steentje bij te dragen aan de sfeer en het succes van de 35^e editie van de GroetuitSchoorlRun.

Zelf lopen zit er dit jaar niet in en dat hindert niet want een evenement als dit zie ik als een gezamenlijke inspanning. De deelnemers lopen bij de gratie van de organisatie, de vrijwilligers, de reddingsbrigade*, de gemeente. Ze worden geholpen door partners, door clubgenoten, door loopmaatjes, trainers, coaches, familie en vrienden. Daar tegenover staat dat de lopers geld in het laatje brengen voor de lokale ondernemers en een verzetje zijn voor dorpsbewoners en mazzelende toeristen. “Samen voor ons eigen” zogezegd.

Deze dag is er een van twee delen: eerst zijn de dertigers aan de beurt en dan snel door om de start (en de finish!) van de tieners niet te missen. Zij staan rond half drie vol adrenaline te stuiteren van competitiedrang. De spanning dampt er in grote wolken van af. Als het startschot valt en die gasten gáán, dan ben ik niet een supporter maar een fan en bewonderaar.

Om die bewondering te ventileren roep ik luidkeels “Go, go, go Khalid, Harm, Thomas. Kom op Mariska, Lindsay, …. ” in het volste besef dat tegen de tijd dat de geluidsgolven het parcours bereiken zij al lang en breed voorbij zijn. Aanmoedigingen van het publiek laat hen niet sneller lopen dan ze al doen.

Bij de kanjers van 30 ligt dat anders. Om te beginnen ligt het tempo bij de recreanten (want daar ben ik) ongeveer de helft lager. Dat maakt de kans dat een welgemeend “Hup! Piet” daadwerkelijk de oren van Piet bereikt aanzienlijk groter. Geen idee wie Piet is trouwens, en ook geen idee wie al die andere lopers zijn. Dat maakt hoegenaamd niets uit.
Aanmoedigen heeft hier wel degelijk zin, dat is aan de reacties te merken: een lach, een blik, opgestoken duimen en van een enkeling zelfs een knuffel.

Supporteren op deze manier is een uitwisseling van enthousiasme. En aan enthousiasme geen gebrek! Urenlang trotseren de dappere dertigers** de kou, de vermoeidheid, de kramp, de sneeuwvlokken, de duinen en de blaren. En ik – onderaan het duin met het KANJER-spandoek – op mijn manier ook.
Dat schept een band. Samen voor ons eigen.

*dit zijn de grootste kanjers

**voor wie het niet weet: hier wordt de afstand bedoeld, niet de leeftijd.

Dit was Deel II. Deel I van dit blog is getiteld Topper in Schoorl.