Overstekend wild

Jut en Jul doen een dagje marathon. Onbekend met de fijne kneepjes van het parcours zijn ze aan de verkeerde kant van de weg beland. Wat nu? Gekleed in identieke jacks – ‘sportief ogend’ had de verkoper gezegd – steken ze over, elektrische city-bike aan de hand. Dat de rol van Mozes niet voor iedereen is weggelegd moge duidelijk zijn: van een vrije doorgang is geen sprake. Lopers breken zich zowat de benen tussen de draaiende spaken maar Jut en Jul laten zich niet opnaaien. Een leven lang hard gewerkt (Rotterdammers) en belasting betaald maakt de weg tot hun persoonlijk eigendom en als zij willen oversteken houden geen 10.000 lopers hen tegen. Ik houd mijn hart vast en wend mijn blik af, voor ramptoerist ben ik niet in de wieg gelegd.

 

Diezelfde avond hadden jonge kikkers in het Haagse Bos minder geluk. Zich van geen kwaad bewust hopten ze van de sloot naar het bos en terug, in dit geval blijken zij de dwarsliggers. Tussen hun heen en hun weer ligt het fietspad, zo druk als de A2 in de avondspits. De arme kikkers (het kunnen ook padden zijn) hebben geen schijn van kans. De ramptoerist heeft hier een andere benaming: natuurvorser.

 

Even verderop hebben de hoppertjes vrije doorgang via hun eigen tunneltje en ondanks dat er veel wielrenners zijn, is er bovengronds nergens een geplette pad of kikkerlijkje te bespeuren. Het beton-beton-betonplatenfietspad is langzamerhand mijn tweede thuis aan het worden. In de twee maanden dat ik blootsvoets train ben ik van nog geen 1200 meter naar 4000 meter opgeschoten en de keren dat ik heen en weer liep zijn niet meer op vingers en tenen te tellen. Zo vaak kom ik hier dat het echtpaar Waterhoen zich door mijn aanwezigheid niet langer laat storen en de Man met Pet en Paard groet vriendelijk “tot de volgende keer”. Niets te vrezen of het zou moeten zijn dat ik m’n benen breek over een golfster. Een wat? Een golfster. Je weet wel: de vrouwelijke variant van een golfer, daar stikt het hier van. Links van mijn parcours ligt een halve golfbaan en rechts bevindt zich de andere helft. Dat betekent dat de sportieve dames van zekere leeftijd uit het Wassenaarse op weg van de ene hole naar de andere tee het fietspad moeten kruisen, hun kostbare clubs in grote tassen op wieltjes achter zich aan sleurend. Mij keuren ze geen blik waardig, dat spreekt voor zich. Zo’n bezwete hardloper is vast niet hygiënisch, en ook nog eens op blote voeten. Geen cent te makken natuurlijk anders droeg ze wel een fatsoenlijk paar schoenen. Ik hoor het ze zeggen: “Dat soort lui, daar laten we ons niet mee in Eugénie.” “Wat je zegt Constance”.

Ondertussen ren ik. Langs man en paard, voorbij waterhem en waterhaar, over bruggetje 1, 2 en 3, achter Eugénie en voor Constance, langs de onbekende wielrenner, over pad- en kikkerviaduct en omgekeerd weer terug. Iedereen en allerlei kruist mijn pad, maar over een maandje maak ik zelf een oversteek, van verhard naar onverhard, deze wilde voeten gaan het strand op. Ramptoeristen komt dat zien!