(G)een strandmarathon

Meijendel, prachtig duingebied waar ik telkens – totaal onbedoeld – nieuwe routes ontdek. Het maakt niet uit hoe vaak ik er kom, het maakt niet uit vanwaar ik vertrek of hoe lang ik op de kaart tuur, het maakt niet uit dat ik op de Veluwe leerde om op de zon te oriënteren. Het maakt allemaal niets uit: verdwalen doe ik toch wel.

Het plan voor de training vandaag is simpel: afwisseling, afwisseling, afwisseling. Om daaraan tegemoet te komen heb ik ruwweg een vierkant bedacht waarvan de eerste zijde bestaat uit los zand en steile klimmetjes met een randje bos, de tweede uit een vlakker stuk over schelpenpad en klinkerweg, de derde uit een stukje strand en de vierde uit van alles en nog wat om het af te maken. Bij elkaar een dikke tien kilometer.

Het is behoorlijk benauwd met telkens buitjes en buien met tussendoor de zon die probeert de boel op te vrolijken. Onderweg hoor ik mensen mopperen op het “waardeloze zomerweer” maar daar denk ik heel anders over want hardlopen in warme regen is helemaal niet vervelend. Vertrekpunt is het clubhuis van de Hague Road Runners waar toegewijde vrijwilligers bezig zijn met de voorbereidingen voor de zwarte strandmarathon die later vanmiddag van start gaat. Ik laat hun boel de boel en steek het viaduct over dat de grens vormt tussen Den Haag en Meijendel.

Los zand en ruiterpad is ruim voorradig en het ploegen door de mulle zandhopen is dan wel zwaar maar schept ook een soort van genoegen. Vijf dagen voor de Beach Run hoop ik dat deze trainingsarbeid nog zoden aan het duin zet want het is met die wedstrijd in het hoofd dat ik de steilste hellingen te lijf ga. Afdalen vormt de grootste uitdaging vanwege een krakkemikkige knie die ik moet zien te ontzien. Met beleid en technische tips van expert-trailrunners lukt het steeds beter om beheerst omlaag te komen zonder het pasritme te verstoren. Veel blijven oefenen dan wordt het nog eens wat.

Ik denk te weten in welke richting ik loop (de goeie) maar na een stapel bochten en kronkels zit er niets anders op dan te erkennen dat het me opnieuw gelukt is om de weg kwijt te zijn. Hoera! het maakt nu dus geen steek uit dat ik linksaf een single track bospaadje insla zonder te weten waar het uitkomt. Beter ten hele gedwaald dan ten halve gekeerd toch? Slingerend hol ik tussen de natte grashalmen bramen en brandnetels door, duikend onder laaghangende boomtakken laat ik alle bladeren regendruppels over me uitstorten. De afwisseling is waarom ik Meijendel zo heerlijk vind. Zandvlaktes, struiken, duinen, vennetjes, bos, strand en… de pannenkoekenboerderij.

Hoe bestaat het! In het vierkant van mijn route komt heel de boerderij niet voor maar toch loop ik nu tegen een wegwijzer aan die aangeeft dat ik niet meer dan een kilometer hoef te lopen om – als ik geld bij me had gehad – een heerlijk dikke warme zoete pannenkoek te scoren. Ligt er een magnetisch veld onder het duin, zijn het aardstralen? Zwaartekracht omdat de boerderij laaggelegen is? Leiden alle wegen naar Pannenkoeken of is het dat mijn ene been korter is dan het andere en ik daarom in een cirkel loop?

De mevrouw van het bezoekerscentrum rolt met haar ogen over zoveel dommigheid. Op een plattegrond laat ze me zien waar ik ben, waar ik naar toe wil en hoe ik er kom: “Tussen de gebouwen door, de gele paaltjes volgen, kan niet missen.” Met lede ogen ziet ze toe hoe ik het presteer om na nog geen drie stappen verkeerd te lopen. Tot twee keer toe.

Boven de saaie betonplaten-weg van de strandopgang hangt de lucht grauw te wezen. Het strand is op een stuk of wat bewegende regenpakken na, verlaten. Dag natte schoenen en soppende sokken, hallo tenen! Tien minuten vrijheid.

Gele paaltjes. Plassen waaruit jonge padden ontsnappen. Zon. Groen. Moe. Afwisseling. Wandelen. Pannenkoekenboerderij. Aardige mevrouw van het bezoekerscentrum die me nogmaals op weg helpt: “Hier het pad op, linksaf de klinkerweg op en bij de richtingaanwijzer naar rechts.” Na een half uurtje sta ik bij de bewuste driesprong. Ik kom uit de richting van de pannenkoekenboerderij maar het bord wijst rechtdoor naar de pannenkoekenboerderij. Ra ra hoe kan dat? In opperste verwarring kies ik de enig overgebleven mogelijkheid, de Waalsdorpervlakte. Het is meer dan twee uur geleden dat ik vertrok en mijn benen willen niet langer. Een sukkeldrafje afgewisseld met wandelen brengt me (gelukkig) op bekend terrein. In de verte piekt de antenne van het TNO gebouw boven de boomtoppen uit.

De deelnemers aan de strandmarathon maken zich klaar voor vertrek als ik me op het terras bij de HRR in een plastic stoeltje laat zakken. Oef.